مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۵۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من یک جانم که صد هزار است تنم</p></div>
<div class="m2"><p>چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خود را به تکلف دگری ساخته‌ام</p></div>
<div class="m2"><p>تا خوش باشد آن دیگری را که منم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1421

رباعی شمارهٔ ۱۳۵۶

من یک جانم که صد هزار است تنم
چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم
خود را به تکلف دگری ساخته ام
تا خوش باشد آن دیگری را که منم

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر این مفهوم هستند که فردی، خود را به نوعی دیگر و غیرواقعی ساخته تا دیگران خوشحال باشند. شاعر از جدایی بین جان و تن صحبت می‌کند و می‌گوید که هر دو جزو خود او هستند، اما احساس می‌کند برای خوشحالی دیگران باید به شکلی دیگر خود را نشان دهد.

رباعی شمارهٔ ۱۳۵۴

رباعی شمارهٔ ۱۳۵۵

هوش مصنوعی: من یک روح دارم که به اندازه‌ی صد هزار بدنه وجود دارد. چه روح و چه بدن، هر دو جزئی از وجود خودم هستند.

من یک جانم که صد هزار است تنم

چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم

هوش مصنوعی: من برای جلب رضایت دیگران، خودم را به شکل و حالتی درآورده‌ام که پسند آن‌ها را جلب کند، در حالی که این تغییرات ممکن است واقعی نباشند.

خود را به تکلف دگری ساخته‌ام

تا خوش باشد آن دیگری را که منم

رباعی شمارهٔ ۱۳۵۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها