مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۴۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زینگونه که من به نیستی خرسندم</p></div>
<div class="m2"><p>چندین چه دهید بهر هستی پندم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روزیکه به تیغ نیستی بکشندم</p></div>
<div class="m2"><p>گریندهٔ من کیست بر او می‌خندم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1412

رباعی شمارهٔ ۱۲۵۰

زینگونه که من به نیستی خرسندم
چندین چه دهید بهر هستی پندم
روزیکه به تیغ نیستی بکشندم
گرینده من کیست بر او می خندم

هوش مصنوعی: شاعر از پذیرش نیستی و مرگ سخن می‌گوید. او به این فکر می‌کند که وقتی به نیستی می‌رسد، از آن خوشنود است و حتی به کسانی که برای زندگی و هستی پند می‌دهند، لبخند می‌زند. او به خود می‌گوید که اگر روزی به سبب مرگش بکشند، هیچ‌کس برای او نخواهد گریست، و بر این واقعیت می‌خندد.

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۸

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۹

هوش مصنوعی: من به وضعیت عدم وجود خود راضی هستم، پس به من چه می‌خواهید بگویید درباره لذت‌های زندگی و وجود؟

زینگونه که من به نیستی خرسندم

چندین چه دهید بهر هستی پندم

هوش مصنوعی: روزی که من را با تیغ نابودی بکشند، من تنها به کسی که برای من می‌گرید، می‌خندم.

روزیکه به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر او می‌خندم

رباعی شمارهٔ ۱۲۴۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده