مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون می‌دانی که از نکوئی دورم</p></div>
<div class="m2"><p>گر بگریزم ز نیکوان معذورم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>او همچو عصا کش است و من نابینا</p></div>
<div class="m2"><p>من گام به خود نمیزنم مأمورم</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1408

رباعی شمارهٔ ۱۲۱۱

چون می دانی که از نکویی دورم
گر بگریزم ز نیکوان معذورم
او همچو عصا کش است و من نابینا
من گام به خود نمیزنم مأمورم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر احساس می‌کند که از نیکی و خوبی دور افتاده است و اگر از نیکوکاران فاصله بگیرد، در واقع معذور و بی‌گناه است. او تشبیهی به نابینایی دارد که بدون کمک دیگران نمی‌تواند حرکت کند؛ به همین دلیل، او تمایل دارد که تحت نظر و هدایت نیکوکاران قرار گیرد و بدون آنها قادر به پیشرفت نیست.

رباعی شمارهٔ ۱۲۰۹

رباعی شمارهٔ ۱۲۱۰

هوش مصنوعی: وقتی می‌دانی که از خوبی‌ها فاصله دارم، اگر از خوبان دوری کنم، بهانه‌ای برایم وجود دارد.

چون می‌دانی که از نکوئی دورم

گر بگریزم ز نیکوان معذورم

هوش مصنوعی: او مانند یک راهنما عمل می‌کند و من در تاریکی به سر می‌برم و نمی‌توانم بدون راهنمایی پیش بروم؛ من در واقع موظف به پیروی از او هستم.

او همچو عصا کش است و من نابینا

من گام به خود نمیزنم مأمورم

رباعی شمارهٔ ۱۲۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده