مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم چشمم گفت که جیحون کنمش</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم که دلم گفت که پر خون کنمش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که تنم گفت در این روزی چند</p></div>
<div class="m2"><p>رسوا کنم وز شهر بیرون کنمش</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1393

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۷

گفتم چشمم گفت که جیحون کنمش
گفتم که دلم گفت که پر خون کنمش
گفتم که تنم گفت در این روزی چند
رسوا کنم وز شهر بیرون کنمش

هوش مصنوعی: در این ابیات، گویا گوینده با درونی ترین خواسته‌های خود صحبت می‌کند. او از نگاهی عاشقانه به موضوعی اشاره می‌کند و از خود می‌پرسد که چگونه می‌تواند احساسات و دردهایش را بیان کند. او به نوعی بین عقل، دل و جسمش جدال دارد و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که می‌خواهد احساساتش را به نمایش بگذارد و از جامعه دور شود.

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۵

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۶

هوش مصنوعی: گفتم چشمم را در آب جیحون بیندازم، اما دلم گفت که باید آن را پر از غم و اندوه کنم.

گفتم چشمم گفت که جیحون کنمش

گفتم که دلم گفت که پر خون کنمش

هوش مصنوعی: گفتم که بدنم در این روزها رسوا خواهد شد و من را از شهر بیرون خواهد کرد.

گفتم که تنم گفت در این روزی چند

رسوا کنم وز شهر بیرون کنمش

رباعی شمارهٔ ۱۰۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده