آدم ها به دوست باسواد و یا پولدار و یا مقام دار و یا پاکدامن و متدین بیشتر اهمیت میدهند
روزه داران عید را برای عبادت و دوری از کارهای حرام و بجا آوردن یک ماهه فروع دین و شرعیات به یکدیگر تبریک میگویند
صلاح دین آدم بسیار باسوادی نبوده و نه صاحب مقام دینی و حکومتی، کارگر و استادی زرگر بوده و در بازار دکانی معمولی داشته است
ولی در دل جلال دین جای داشته است. انسان عاشق همیشه به یک معشوق نیازمند است و عشق جلال دین یک دوست است او پس از شمس به این گونه عشق روی آورد
اگر به ظاهر غزل توجه شود این تصور پیش میاید که غزل برای ماه روزه و عید فطر گفته شده است
جان عاشق همیشه بوی عید دارد و اگر عید هم چنین بویی دارد و از جنس عشق است مبارک باشد
جان عاشق اصلن اهل روزه گرفتن نیست و عشق هرگز از کار باز نمی ایستد بلکه در آشکار و نهان میخورد و به دوست هم میدهد که بخورد
از باده عشق، به همین مناسبت که برای عاشق همیشه عید است و همیشه مبارک، پس برای فلانی هم که روزه معده و غذا نخوردن داشته و عید روزه خود را میگیرد و می خواهد روزه خود را باز کند و شاید کمی هم عاشقی کند و مستی و از خشکی بیرون آید هم آرزوی مبارکی میکند
ولی سراغ رطل گران خود است و عید عاشقانه خود که نشانه های ویژه خود را دارد