جمله گل است این ره ...

آب حیات آمد وین بانگِ سیل آبست
گفتار نیست لیکن گفتار می‌نماید
شاه رخسار خود را به هر خسیسی‌ و هر حقیری نمی نماید بلکه به کسی‌ می‌‌نماید که آن کس بتواند آن را به دیگران نیز منتقل کند و خشک و خود خواه نباشد لطیف و بخشنده باشد
اما جلال دین می‌‌گوید که مدتی است که تصمیم گرفته‌ام دیگر از شمس سخن با کسی‌ نگویم هر چند دل من مثل آیینه است و ناگزیر آن چه در دل من هست را به همه نشان می‌‌دهد
پس بهتر است خودم بگویم چون همه شادی‌های من از اوست و همه توانائی‌ها و پهلوانی‌ها و شیر صفتی من از وجود شمس چون سیلی‌ پر توان جاری می‌‌گردد و در کلام من طنین افکن می‌‌شود، هر بار که آتش من به دود سیاه می‌‌گراید دوباره آن را به شعله فروزان تبدیل می‌‌کند
عطار و دوا فروش در هر قوطی و طبله‌ای یک داروی خاصی‌ قرار می‌‌دهد که هر کدام برای مرضی خاص است ولی برای من هر چه از طرف شمس می‌‌رسد چه گل و چه خار چه نور و چه نار همه مانند شکر شیرین است
شمس بر عکس آن کسی‌ که غلام ویژه خود را نمی فروشد هر بار مرا به بازار می‌‌برد و به همه نشان می‌‌دهد تا همه به عشق من به او آگاه شوند زیرا هر بار در من سخنی تازه و عشقی‌ نو پدید می‌‌آورد که برای همه زیبا و شنیدنی است
امروز پیامی دارم از او که انسان در این جهان چون شیری درنده و غرنده است هر چند که چون بیماری گرفتار و ناتوان به چشم می‌‌آید ولی همان طور که محمد در غار بود ولی آنکه با او آشنا بود می‌‌دانست که جای او در آسمان است، انسان هم جایگاهی‌ آسمانی و توانائی فراوان در آفریدگاری دارد اگر به قدرت کشش عشق پی‌ ببرد

هر طبله‌ای گشایم، ..