هوش مصنوعی: جز لطف و زیبایی خود، شکر هیچ فایده‌ای ندارد و جز نورافشانی خود، ماه هم هیچ نفعی نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: از گلستان فقط زیبایی‌های دل‌نواز وجود دارد و از شاخه‌های تر نیز فقط برگ و شکوفه می‌روید.

هوش مصنوعی: به جز سرنوشت خوشی که از سیاره مشتری به تو می‌رسد، نمی‌توانی چیزی بهتر از ثروت واقعی و روشن که از منبع طلا به دست می‌آید، به دست آوری.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که آیا آن خورشید درخشان می‌تواند آن گوهر گرانبها را به کسی ببخشد و چه سودی از آب حیات برای آن کس به وجود می‌آید؟ به نوعی، شاعر به ارزش و تأثیر واقعی چیزها و عناصر غیابی که ممکن است در زندگی ما وجود داشته باشند، می‌پردازد.

هوش مصنوعی: اگر به زیبایی کسی نگاه کنی که خود زیبایی را خلق کرده، با یک نگاه متوجه خواهی شد که در این نگاه چه چیزهایی نهفته است.

هوش مصنوعی: ما در حال تجربه‌ و نشاطی عمیق هستیم و در دنیای عشق و نمازهای خود غرق شده‌ایم. حالا که به این حالت رسیده‌ایم، دیگر چه چیزی می‌تواند برای ما رخ دهد؟

هوش مصنوعی: به حالت افراطی و شگفت‌انگیزی برو، به شکلی که از خود و آگاهی‌ات بی‌توجه باشی. هیچ چیز از حالت آگاهیت بر تو تاثیر نگذارد.

هوش مصنوعی: چیزی از ما باقی مانده است، ای ساقی، با شجاعت و مردانگی، باده را در جام بریز. از این کمبود چه نتیجه‌ای می‌توان گرفت؟

هوش مصنوعی: وقتی که با لباس‌های زرق و برق‌دار شبیه گل به بیرون می‌روم، مثل مجنون دلبسته و عاشق می‌شوم. چه فایده‌ای دارد که خواب و خوراک داشته باشیم؟

هوش مصنوعی: ای سید و پیشوای دین، از دیدار ما دور نشو. به فرشتگان نشان بده که انسان‌ها چه کارهایی می‌توانند بکنند.