در بیت چهارم بجای (این خوشدل و خوش دامن ) بهتر است که ( ای خواجه خوش دامن) گذاشته شود.

روی سخن با همه است یکی‌ یکی‌ نام میبرد
که من به دنبال ملامت شدن نیستم بلکه با صراحت و بدون اشاره می‌گویم
که شمس حقیقت یگانه است و وصال و دیدن او عید واقعی است
باور به هر کس وهر مذهب دیگری مثل تیمم است در حالیکه آب داری

دوستان منظور ازین مصرع چیه؟
درکش قدحی با من بگذار ملامت را

برای تفسیر این غزل می توانید به برنامه شماره 800 گنج حضور با اجرای آقای پروزیز شهبازی مراجعه کنید.
پیوند به وبگاه بیرونی
پیوند به وبگاه بیرونی

به نظر من تصحیح برادر گرامی رضا جوانروح درست میفرمایند. اگرچه در دقت و صداقت کار علمی بزرگوار مرحوم فروزانفر شکی ندارم ولی اینجا محتوای شعر ایجاب میکند که «جواجه خوشدامن» باشد.
حضرت مولانا معولا استفاده کلمه خواجه را برای ایراد از متظاهرین دین یعنی علماء سوء به کار میبرده. مثلا:
ای خواجه با دست و پا
پایت شکست از قضا
دلها شکستی تو بسی
بر پای تو آمد چرا؟!
و اینجا هم سرزنش میکند آن عالِم سوء را که به دنبال رتبه و مقام است. «هُم یُرائون». می گوید من هم قبلا مثل تو بودم و به دنبال احترام و مقام بودم ولی صورت یار (نور الهی) را که دیدم این کار بیهوده دنیوی را کنار گذاشتم، تویی که بوسیدن دامن مقامت به تو غرور میدهد، (ای خواجه خوش دامن) دیوانه عشق الهی شو و نگران نباش که بعضی گویند دیوانه شده ای (بگذار ملامت را). از اینرو «خوش دل» به نظر درست نمیآید. والله اعلم.

سلام

ای خواجه. ای آقا وای آقا روز قیامت را ببنید

لحظه ای ما با هیچ چیز این دنیا هم هویت

نشویم. مقام وعزت واقعی با خدا یکی

شدن است شغل مقام پول سرجای خود

محفوظ ولی, تمام فکر ذکر ما باید

خود خداوند است در هر شریطی

باید تسلیم ورضا به خداوند باشیم

راضی بودن او. بزرگترین مقام

وقیامت ماست بقیه اش, رتق وفتق

مسائل مادی این دنیاست. مرکز ما عدم

یا خداوند باشه. دنبال کار دنیائی هم

هستیم. وموفقتر می شویم

هر چه باشیم با او باشیم

برنده ایم

وکرنه کار دنیا یک بازی است

بزرگی در معیت او بودن است

وصفات خدائی پیدا کردن

سخته. ولی هدفراز خلقت همینه