هوش مصنوعی: بار دیگر، سرمست‌ها از شدت خوشحالی به سجده افتادند، گویا آن نوازنده‌ی جان‌ها از پرده موسیقی به شادی و سرود درآمده است.

هوش مصنوعی: رزمندگان و فاتحان دوباره به شور و نشاط پرداختند؛ وجود به نابودی رفت و نابودی در وجود تجلی یافت.

هوش مصنوعی: دوباره دنیا پر از صدای صور اسرافیل شد و خبرهای غیبی آشکار گشت، که جان انسان‌ها دوباره به زندگی بازگشت.

هوش مصنوعی: نگاه کن به اجزای خاکی که جان تازه‌ای یافته‌اند؛ همه چیزهای خاکی از ناپاکی دور شده و زیان‌ها به سود تبدیل شده‌اند.

هوش مصنوعی: آن دنیا رنگ و بویی ندارد، اما وقتی با دیده می‌نگرمی، مانند نوری که از جان به رنگ می‌آید، این سرخی و آبی که می‌بینی، تجلیاتی است از آن.

هوش مصنوعی: تن انسان از این رنگ و ظاهر بهره‌مند است و جان او از این لذت و شادی برخوردار می‌شود. زیرا از آتش که در مطبخ می‌سوزد، دود برای دیگ برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: ای دل، بسوز تا اینکه خامی در تو نباشد؛ چون تا زمانی که خامی وجود دارد، بوی دل از تو منتشر نخواهد شد. آیا کسی را دیده‌ای که بدون آتش، عطر خوشی را حس کند؟

هوش مصنوعی: بوی عود همیشه در فضا حس می‌شود؛ نه این‌که عود از بین رفته باشد و نه این‌که تازه‌ای به آن اضافه شده باشد. بعضی می‌گویند که این بوی خوش دیرتر به مشام می‌رسد و برخی دیگر می‌گویند که زودتر پیدایش می‌کنند.

هوش مصنوعی: شاهنشاه از صفوف جنگ فرار کرد، اما خود و زره‌اش همچون پرده‌ای بر چهره‌اش در برابر زخم‌هایی که از مردم خورد، پنهان شده است. چهره‌اش همچون ماه می‌درخشد، اما زخم‌ها نشان از درد و آسیبش دارند.