بیت ششم، مصرع دوم فکر می‌کنم به جای «بند»، «بنده» صحیح باشد.
همینطور در بیت آخر به جای «به گه»، «پـگــَه» (صورت دیگر «پگاه»‌) صحیح است.

من نمی دانم چرا دوستان اصرار دارند سرخود در اشعار قدیمی دست ببرند و کلمات قدیمی را به کلمات جدید تبدیل کنند ! بگه و بگاه شکل قدیمی پگه و پگاه هستند . در حقیقت شکل صحیح کلمه پگاه هستند . بگاه یا به گاه متضاد بیگاه است . بگاه یعنی به وقت ، به موقع . و همچنین یعنی صبح زود ، هنگام فجر ( فرهنگ معین جلد اول )
خود مولانا وقتی قلم در دست داشته و این شعر را می نوشته با ب نوشته نه با پ . چون اولا در زمان مولانا اینطور رایج بوده و ثانیا اصلا بگاه درست تر از پگاه است .

فکر کنم در بیت ششم روشن کند استارگان...صحیح تر از روشن کن استارگان.... باشد

منم اول مثل شما فکر میکرد ولی همون«روشن کنِ استارگان» درسته یعنی کسی که به ستاره ها روشنی می بخشه

راز بزرگ اینجا نهفته است اما بنام اوصاف شمس دین سر پوش بر آن گذاشته می‌‌شود
دل‌ جلال دین چشمه ذوق است و به همه ذوق می‌‌دهد
و ذوق کیمیا گرا است و مس‌ را طلا می‌‌کند
عارف که بر انگیزاننده ذوق است از راه پنهان بسیاری کار‌ها صورت می‌‌دهد
از راه لطافت نه از راه زور و سختی از راه دل‌ به همه چیز راه هست و ارتباط است
دل‌‌ها گوش به فرمان دل‌ تیز رو هستند
دل‌ جلال دین از این گونه است که سینه را غمگین می‌‌کند یعنی‌ عاشق می‌‌سازد اینجا غم به معنی‌ آرزو مندی است
دل‌‌های عاشق آرزو‌های نیکو کنید تا دنیا پر گل و نسرین شود چون دل‌ جلال دین با ماست

آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند اول که آن کیست:او کیست یعنی خدا کیست!؟ صاحب صاحب خدای او کیست؟ وقانون دایره وچرخش درجهان را میرساندومیگوید اگر رسیدی چه هاتوان کنی!؟

موضوع این غزل "ذوق" است حس عجیبی‌ در انسان که اگر به چشایی و چشیدن و بوییدن خلاصه شود بر مبنای مفهوم عربی‌ آن، در حیوانات هم هست، برای انتخاب غذا و زنده ماندن
ولی در انسان چشمه آرزو و آرزومندی است، آرزو با نیاز فرق اساسی‌ دارد، حیوانات آرزو ندارند بلکه دارای نیازند، ازینرو ذوق است که انسان را از حیوان جدا می‌‌کند و تو را به دنبال آرزو و دعا و غم خودت می‌‌برد و نیروی تو را صد چندان می‌‌کند تا کار‌های بسیار بزرگ را سامان دهی، سوال این است که این ذوق را چه کسی‌ در انسان پدید می‌‌آورد و فعال می‌‌کند، بر اساس تجربه هر کسی‌ می‌‌تواند متفاوت باشد ولی تجربه جلال دین می‌‌گوید این دوست است و دوستی‌ او با شمس این ذوق را در او بیدار کرده است، و دوستی‌ ما با جلال دین هم به ما ذوق می‌‌بخشد