هوش مصنوعی: دل به جان آمد و به او گفت: ای جان، نام تو این است که نمی‌گویی.

هوش مصنوعی: شخصی که به وضوح و آشکارا صحبت می‌کند، مثل یک درنده است، و کسی که در خفا و به آرامی حرف می‌زند، همچون آتش سوزان است.

هوش مصنوعی: ای جان، آن کسی که از بی‌نشان، نشانی ارائه می‌دهد، چه عذر و بهانه‌ای می‌تواند داشته باشد؟

هوش مصنوعی: گل از رازی که بلبل در بین گل‌ها گفت، آگاه است.

هوش مصنوعی: کسی که فقط از راه تحصیل و یادگیری اطلاعاتی به دست آورد، نمی‌تواند به زیبایی و دلنشینی سخن بگوید مانند صدای پرندگان.

هوش مصنوعی: صیادی که تیرهای عشق و زیبایی را می‌بیند، همان ابروهای کمانی را توصیف می‌کند.

هوش مصنوعی: در پاسخ به آنچه آسمان گفت، زمین به هزاران زبان مختلف سخن گفت و اظهار نظر کرد.

هوش مصنوعی: ای عاشق، به آسمان نزدیک شو و با کسی هم‌صحبت باش که داستان نردبان را بیان کرده است.

هوش مصنوعی: شخصی که در خانه‌اش نشانه‌ای از زیبایی و محبت دارد، کسی است که وقتی در مورد خانواده صحبت می‌کند، هرگز سکوت نمی‌کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هر سایه‌نشین و کسانی که در سایه زندگی می‌کنند، نمی‌توانند به خوبی نور و زیبایی‌های واقعی زندگی را درک کنند. آنها فقط در سایه‌ها هستند و از درخشش و روشنی دورند. در واقع، این افراد به دنیای روشنایی و سعادت دسترسی ندارند و تنها به سایه‌ها دل خوش کرده‌اند.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه تو غرق در خوشی و سرمستی هستی، پس چرا به سخنانی که این زبان بیان می‌کند، توجه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: زمانی که زبان به چند کلمه و جمله ابتدایی دست یافت، مشغول صحبت شد و به ترک کان (مناطق غیر فارسی‌زبان) اشاره کرد.

هوش مصنوعی: از شرم و زشت‌سرشتی جان عاشق از بازار و این دکان دوری می‌گزیند.

هوش مصنوعی: در گوشم گفتند که از عشق دست بردار، وقتی که او چنین گفت، من هم سکوت کردم.