هوش مصنوعی: آه از اینکه فرصت‌های خوب و برجسته را از دست می‌دهیم، یا ای کاش از نابودی ابزارها و وسایل کارمان در امان بودیم.

هوش مصنوعی: در این بیت به نوعی عشق و دلتنگی اشاره شده است. گوینده از حسی می‌گوید که همچون شکایت از دوری و هجران است و حتی سنگ‌ها به خاطر این فراق و تنهایی می‌گریند. این احساس غم و اندوه نشان‌دهنده عمق عشق و دلبستگی به شخصی خاص است که رمز و راز دل را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر جدایی من را برای مدت کوتاهی بر روی کوه‌ها و دشت‌ها حمل کنند، زمین به لرزه در می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر شعله‌ای از عشق ما بر چهره‌ام تابیده شود، تمام ملامت‌کنندگان را خواهد سوزاند.

هوش مصنوعی: اگر کمی از زیبایی‌های تو در دل کویر تأثیر بگذارد، دل‌ها را نمی‌ترساند، پس کاروان‌ها هم بی‌دلیل نیستند.

هوش مصنوعی: به حق پیوند روح و جان، بهترین فضا را با نور نی به دست می‌آورد و از هر فضیلت دیگری فراتر می‌رود.

هوش مصنوعی: این بیت به حفظ و احترام به اسرار و لطایف اشاره دارد و تأکید می‌کند که در بیان این موارد، باید احتیاط کرد و از گفتن آنها خودداری نمود. به طور کلی، ارزش و اهمیت اسرار به وضوح در آن مشخص است و نشان دهنده این است که نباید به سادگی درباره آنها صحبت کرد.

هوش مصنوعی: بخشندگی و نعمت‌های تو را نمی‌توان با زبانم بیان کرد و آنچه که از قلبم نسبت به توست هرگز زایل نخواهد شد.

هوش مصنوعی: مشرق تابناک با برکاتش به ما نیکویی می‌بخشد و نیازهایمان را برآورده می‌سازد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم زائری را که با چشمان بیمار به دیدن می‌آید، در غم و اندوهی عمیق ترک کنم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم خاکی را از خاک سرنوشتم به دست آورم، که با نور چشمم اداره می‌شود و در آن، حالتی خاص و زیبا دارد.

هوش مصنوعی: غذای ثریا تبریز مانند تریا است، پس نه جسم من قابل مقایسه است و نه روح من به آن می‌رسد.

هوش مصنوعی: شمس‌الدین همچنان مولای من و رئیس من است و او فردی نیکوکار است که من را تحت حمایت خود دارد.