تو دیوان شمسی که من دارم به تصحیح فروزانفر و انتشارات کتاب پارسه، یک سری اشعار پایانی هس که تو گنجور نیس؛ مثلا به جای همین شماره غزل، این غزل اومده:
خداوندا خداوند جهانی/ خداوند زمین و آسمانی
خدای شرق و غرب و بر و بحری / خدای فوق و تحت و انس و جانی
منزه پادشاه بی نظیری/ خداوند مکان ولا مکانی
جهان اول نبود آخر تو بودی/ جهان آخر نماند تو بمانی
.
.
.
‌یکی را گنج بی رنجی دهی تو / به ناز و نعمتش می پرورانی
یکی را از برای یک شکم نان/ بگرد جمله عالم کی دوانی
خمش کن تا توانی ای شمس تبریز/ مگر خود را زسودا وارهانی

می‌تواند از غزل های پیشین باشد که تصوف دینی سلجوقیان و رایج روزگار بوده، همان جایی که شمس دست او را از منجلاب می‌گیرد و رها میسازد