هوش مصنوعی: من کسی هستم که به هیچ چیزی به جز بیکاری فکر نمی‌کنم و از مشغله‌های دنیا و کارهای آن خسته‌ام.

هوش مصنوعی: از زمین تاریک غیر از تاریکی چیزی ندیدم و از کهن‌سال زمان هم جز فریب و مکر چیزی نیاموخته‌ام.

هوش مصنوعی: تو در این دریا شست دل خود را فرو کرده‌ای، اما نه ماهی‌ای گرفتی و نه دستی برای خود داری.

هوش مصنوعی: هرچقدر که تلاش کنی و به سن و سالی برسی، اگر نخواهی که در کارهای خود پیشرفت کنی، به مانند گلی در دست نداری و تنها به خودت آسیب می‌زنی.

هوش مصنوعی: چو نیک بنگری، می‌بینی که این که شکل و شمایل مخصوص دارد و مانند ماه می‌درخشد، اما در واقع تو را در دام خود می‌اندازد. بهتر است که دور شوی چون گرفتار چهره و ظواهر نخواهی شد.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانی به آخرین لحظه درختی را بسوزانی، و چگونه می‌توانی در آخرین مرحله بارانی سنگین بر زمین باری؟

هوش مصنوعی: اگر تو خودت در دام گرفتی، پس چطور می‌توانی صیاد باشی؟ مانند دزدی که در خانه خود به دنبال کاری است، چگونه می‌توانی با زرنگی عمل کنی؟

هوش مصنوعی: اگرچه همه چیز به این شکل است، اما اگر روزی به یاد معشوق من بیفتی، آن را به نیکویی و خوبی برمی‌گردانی.

هوش مصنوعی: به خداوندی که همه چیز را به راه می‌اندازد، مانند این است که وقتی کسی تحت تأثیر کارهای خوب امیر قرار می‌گیرد، او نیز نیکوکار می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دو قدم پیاده برای دنبال کردن او برداری، تو از یک سوار هم بالاتر و قوی‌تر هستی، مانند رهبری که سپاهی دارد.

هوش مصنوعی: عشق را در آغوش بگیر که باعث آرامش تو می‌شود، زیرا تنها او می‌تواند تو را از چنگال نیرنگ‌ها نجات دهد.

هوش مصنوعی: به یاد عشق، شب تاریک را به روشنی تبدیل کن. چون وقتی عشق در یاد باشد، دیگر شب‌های تاریک معنا ندارند.

هوش مصنوعی: در حالی که تو خواب هستی، عشق در کنار سرت نشسته و با دستانش دعا می‌کند و در حال ناله و زاری است.

هوش مصنوعی: اگر بگویم که باقی مانده این دنیا باید بسوزد، این برای من کافی است که چنین حرفی بزنم.