هوش مصنوعی: ای دوست، هر وقت که تو چهره‌ی آتشین من را برای لحظه‌ای نمی‌پوشانی، پس چه جای شکایت است که من چقدر داغ و پرشورم!

هوش مصنوعی: این دل و عقل ضعیف چه زمانی می‌تواند از تو آرامش بگیرد، در حالی که تو قانونی برای فروش می‌گذاری؟

هوش مصنوعی: تو با دمیدن در سرنای جان ما، صدای دل‌انگیزی را ایجاد می‌کنی. حالا چرا باید موجب گناهی بشویم، زمانی که خود تو هم در حال نواختن و سرودی هستی؟

هوش مصنوعی: اگر روی زیبای تو نمایان باشد، هیچ‌چیزی نمی‌تواند آن را بپوشاند. حتی اگر صد هزار چیز هم بر روی آن بگذاریم، باز هم پنهان نخواهد شد.

هوش مصنوعی: ای جان! به دور من بچرخ، چه تو عشق ساده‌ای یا با چشمان نیکو و سرخ، یا با گوشی که سیاه است.

هوش مصنوعی: اگر عقل داری، چرا مانند دیوانه‌ها رفتار نمی‌کنی؟ و اگر عشق واقعی را نمی‌شناسی، چقدر می‌خواهی با عشق‌های سطحی درگیر شوی؟

هوش مصنوعی: در حضور سکوت، اجزای وجود خود را مشاهده کردم و صدای ناله‌ها و فریادها را در زیر این سکوت شنیدم.

هوش مصنوعی: به شمس تبریز گفتم که این افراد خام و نادان چه کسانی هستند، او پاسخ داد که وقتی زمان مناسب فرا برسد، تو نیز از حقایق پنهان نخواهی ماند.