هوش مصنوعی: اگر تو مانند عقل و جان در کار دیگران بی‌توجه نباشی و خواب آلود نباشی، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

هوش مصنوعی: تو روشنی‌بخش این شب هستی و برای خاطر آنها آرام نمی‌گیری.

هوش مصنوعی: ای ماه روشن، شب را بر دور زندانیان آسمان بگردی و آرام نگیری.

هوش مصنوعی: جهان مانند یک کشتی است و تو به مانند نوح، باید مراقبت کنی تا این کشتی در طوفان نلرزید و آسیب نبیند.

هوش مصنوعی: در شبی که وعده‌اش را داده‌ای، باید به یاد آن روزهایی باشی که از آن وعده نمی‌توانی غافل شوی.

هوش مصنوعی: ای جان، چرا خواب می‌روی؟ خوابیدن برای تو معنا ندارد، وقتی که تو آن خواب را نمی‌خواهی.

هوش مصنوعی: وقتی که با پیلان و آهنگ آنها در هندستان آشنا شدی، دیگر آرام نخواهی گرفت.

هوش مصنوعی: تو از رحمت و انصاف خود نپسندی که بستان را به زندان تبدیل کنی و در آن آسوده نمانی.

هوش مصنوعی: اگر بخوابی، جز به آن نوری که از چشمان تو ساطع می‌شود، نخواهی خوابید.

هوش مصنوعی: من سکوت کرده‌ام تا تو حرف بزنی، زیرا سخن‌رانان در خواب هستند و نمی‌توانند صحبت کنند.

هوش مصنوعی: وقتی چهره شمس تبریزی را دیدی، شایسته است که از عشق آن پادشاه بی‌خواب بمانی.