غزلی است به ظاهر در مدح عطار و اگر اینگونه باشد ناگزیر نتیجه می‌‌توان گرفت که پیش از ملاقات شمس گفته شده است
و نشان می‌‌دهد که تا چه حد تحت تاثیر عطار بوده است و ظاهرا همه کس پیرامون او نیز اینگونه بوده ا‌ند
هم چنین نشان می‌‌دهد که احترام و تعریف و سرسپردگی پیر و مراد از رسوم دیرینه ایرانیان است که از آیین مهر بجای مانده است

از پایان شعر حضرت مولانا می توان به وضوح برداشت کرد که ابیات در ستایش جایگاه مقام حضرت عطار است.