هوش مصنوعی: ای جان، تو که از این دنیا و زحمت‌های آن عبور کرده‌ای، در سلطنت فقر و از بین رفتن، متعلق به تو هست.

هوش مصنوعی: ای چهره‌ات در دل تاریکی پنهان شده و در این گنجینه‌ی پنهان، وجود همه‌ی انسان‌ها و خودت را به زاری به سمت مرگ کشانده‌ای.

هوش مصنوعی: اینجا اشاره به این دارد که انسان‌ها با ویژگی‌های مقدس و ارزشمند خود، مانند لباس‌های زیبا و فاخر، تزیین شده‌اند. اما در عین حال، آنها از ویژگی‌های واقعی و اصیل خود که ممکن است در اثر مشکلات و چالش‌های زندگی تکه‌تکه شده باشند، خالی شده‌اند. در واقع، این بیت به نوعی نگاهی به تناقض میان جوهر واقعی انسان و ظواهر دنیوی دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم و حیا تو، گل‌ها در برابر زیبایی‌ات ریخته‌اند و از محبت تو، حتی خارها نیز از وجود خود خارج شده‌اند و دیگر آزاردهنده نیستند.

هوش مصنوعی: در حال حاضر که تو در حال تولید نتیجه و اثر هستی، نیازی به کسی دیگر نیست که غیر از تو کار انجام دهد.

هوش مصنوعی: من به خاک پای تو سجده کرده‌ام، در انتظار آن که از محبت تو بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: ای یار، از تاریکی به روشنایی تو، به باغی که از ابتدا وجود داشته، بیایند. چقدر کمک تو بزرگ است و چقدر این غار (تاریکی) عجیب و غریب است.

هوش مصنوعی: انسان باید در کار و تلاش خود مجد و کوشش کند و از دنیا و اطراف خود بی‌خبر نباشد. هر کسی که از علم و تجربیات تو بهره‌مند شود، باید به تلاشی که کرده‌ای، احترام بگذارد و از نتایج آن بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: در یک باغ زیبا، در سایه درختی، به دختری زیبا نگاه کردم و با خود گفتم چقدر او زیباست.

هوش مصنوعی: درختان به خاطر زیبایی و لذت وجود تو، پر از شکوفه شده‌اند، گویی که جان بهاری در آنان دمیده شده است.

هوش مصنوعی: در حالتی عمیق از خضوع و فروتنی به سجده رفتم و با خودم گفتم، ای نگار، تو از کجا آمده‌ای؟ خدا را به کمک تو نیاز دارم.

هوش مصنوعی: او گفت که زیبایی چهره‌اش مانند نور خورشید تبریز، تعداد و شمارش‌پذیر نیست.