هوش مصنوعی: ای پادشاه جاودانی، تو به سرزمین ما آمدی و در دل ما جا گرفت. پرچم افتخار را از دیگر شاهان گرفتی و به ما نشان دادی.

هوش مصنوعی: ماه از مکانی فراتر و نامشخص آمدی، ای منبع اصلی همه کارها و زندگی. تو با وجود خود، نور و زندگی را به اندازه‌ای بر فضا و همه عناصر عالم تابانیدی که همچون ذرات ریز، آن‌ها را به هم زد.

هوش مصنوعی: تو چنان شعلهای روشن کردی که روز و شب را به آتش کشیدی، بهانه‌ای برای یادگرفتن نیکی ساختی و حالا نیکی از بدی شرمنده شده است.

هوش مصنوعی: عزیزم، به خاطر حسادت پنهان، وارد جانم شو تا دل من را با زیبایی‌ات تسخیر کنی. ای زهره، تو مانند صد مشتری به چشم می‌آیی. ای سرشار از لطف الهی، به من نزدیک شو.

هوش مصنوعی: ای معشوق، بخرام و زیبایی کن، چرا که تو در حرم، حسرت هر عابدی و نیز قبله هر عبادتگاهی هستی.

هوش مصنوعی: نقش و تصویر بی‌نظیری از چهره‌ای درخشان و پاک وجود دارد. خالق آن چهره، زلف‌هایی سیاه و زیبا مانند طوس احمدی دارد.

هوش مصنوعی: چون شمس تبریزی برود، جان مانند سایه‌اش دنبال او می‌رود. در چشمان مردم، او مانند گرد و غبارش پرتو نور جاودانی است.