گنجور

غزل شمارهٔ ۲۳۵۹

آن سفره بیار و در میان نه
و آن کاسه به پیش عاشقان نه
انبوه بریز نان که زشت است
کآواز دهد کسی که نان نه
تن را چو به نان شکار کردی
جان را برگیر و پیش جان نه
امروز قیامت تو برخاست
برخیز قدم بر آسمان نه
از آتش عشق نردبان ساز
بر گنبد چرخ نردبان نه
ای زهره ز چشم‌های هندو
ترکانه تو تیر در کمان نه
گر سینه زیان کند ز زخمت
زخمی دیگر بر آن زیان نه
چون نکته ز راه چشم گویی
ما را همه مُهر بر دهان نه
ای اشک چو رفتی از در چشم
آنجا رو و سر بر آستان نه

اطلاعات

وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

آن سفره بیار و در میان نه
و آن کاسه به پیش عاشقان نه
هوش مصنوعی: سفره‌ای را برای مهمانی بچین و در وسط قرار بده و کاسه‌ای را به سمت عاشقان بگذار تا از آن بهره‌مند شوند.
انبوه بریز نان که زشت است
کآواز دهد کسی که نان نه
هوش مصنوعی: گندم و نان را به طور فراوان بریزید؛ زیرا نازیباست که کسی نان نداشته باشد و از شدت گرسنگی فریاد بزند.
تن را چو به نان شکار کردی
جان را برگیر و پیش جان نه
هوش مصنوعی: وقتی که نوازش می‌کنی و بدن را با نان تغذیه می‌کنی، پس روح را بیدار کن و به آن توجه کن.
امروز قیامت تو برخاست
برخیز قدم بر آسمان نه
هوش مصنوعی: امروز روزی است که تو به اوج خود می‌رسی، بلند شو و به آسمان قدم بگذار.
از آتش عشق نردبان ساز
بر گنبد چرخ نردبان نه
هوش مصنوعی: با عشق و احساس می‌توان به اوج‌های بزرگ رسید. عشق به خودی خود یک وسیله است که می‌تواند انسان را به قله‌های بلندی برساند. از آن بهره ببر و به هدف‌های بلند خود دست پیدا کن.
ای زهره ز چشم‌های هندو
ترکانه تو تیر در کمان نه
هوش مصنوعی: ای زیبا، چشمان تو مانند تیرهایی هستند که در کمان آماده شلیک‌اند.
گر سینه زیان کند ز زخمت
زخمی دیگر بر آن زیان نه
هوش مصنوعی: اگر سینه به خاطر یک زخم درد می‌کشد، دیگر جای زخم جدیدی برای اضافه کردن به آن درد وجود ندارد.
چون نکته ز راه چشم گویی
ما را همه مُهر بر دهان نه
هوش مصنوعی: وقتی که نکته‌ای از طریق چشمت بیان می‌کنی، همه ما سکوت می‌کنیم و هیچ نمی‌گوییم.
ای اشک چو رفتی از در چشم
آنجا رو و سر بر آستان نه
هوش مصنوعی: ای اشک، وقتی که از چشمانم خارج شدی، به آنجا برو و سر بر درگاه بگذار.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۲۳۵۹ به خوانش عندلیب