هوش مصنوعی: ای دوست، دل پریشان من به خاطر تو دلتنگ است. چرا تو مانند جغدی شب‌زنده‌دار به فکر من هستی، در حالی که من مانند پرنده‌ای آزاد، جان خود را فدای تو می‌کنم؟

هوش مصنوعی: با ناز و elegance خود در جمع فداکاران بخرام، ای که از مکانی خارج شده‌ای، حال به کجا می‌روی؟

هوش مصنوعی: از درون تو نشانه‌هایی همچون لعل (گوهر) به من داده شده است، اما تو در نهایت آن گوهر ارزشمند را به من نشان نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: تو بسیار زیبا و لطیفی، همواره چابک و ظریف هستی، مانند یک ماه درخشان. اما در نهایت، چه بلایی بر سر تو آمده است؟

هوش مصنوعی: ای کسی که به خاطر زیبایی و جذابیتت شناخته شده‌ای، جان من به دور تو می‌چرخد و هیچ‌گاه نمی‌توانم از تو دور شوم.

هوش مصنوعی: ای بنده، وجود من به تو وابسته است، زیرا جانم در دستان توست. من از تو خواسته‌ام که برای گشودن گره‌های زندگی‌ام، به من کمک کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که غم از دل بیرون رود، دل مثل جام جمی که نورانی می‌شود، خواهد شد. ای جان، وقتی تو ظاهر شوی، جانم روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: هر روز تو با زیبایی و جلوه‌ات در میان جمع سرمستان وارد می‌شوی و شور و شوق را به مجلس می‌آوری.

هوش مصنوعی: شمس الحق تبریزی، ای منبع روشنی! ما را نادیده نگیر، چون تو خود روشنی و بینایی ما هستی.