هوش مصنوعی: ای شاه شیرین، قدحی به آن مرد ترش بده؛ صدقات تو به سوی هر بیوه و نیازمند سرازیر است.

هوش مصنوعی: سلامت تو زیباست و کسی که آن را می‌چشد، توانایی تحمل آن را دارد؛ حتی اگر مقدارش بسیار زیاد باشد. اما کسانی که از آن خبر ندارند، نمی‌توانند از آن لذت ببرند و درک کنند.

هوش مصنوعی: بیا و بگو که به چه دلیلی اینجا در باغ حضور داری؟ آیا نمی‌دانی که شکوفه‌ها به دور از چشم ما به گل‌ها و نسرین‌ها Secret طور از زیبایی و طراوت سخن می‌گویند؟

هوش مصنوعی: این اشعار بیانگر حالتی از شگفتی و زیبایی است. شاعر به نوعی از شراب اشاره می‌کند که به قدری خوش‌عطر و دل‌انگیز است که حتی در زمستان هم بوی آن شگفت‌انگیز است. به نوعی این اشاره به روزهایی است که لذت‌بردن از زیبایی‌ها و عشق در شرایط سخت و سرد نیز ممکن است. این ارتباطی را با تصوری از آهو و زیبایی در دل طبیعت برقرار می‌کند. در نهایت، شاعر به تضاد زیبایی و سردی اشاره دارد و به نوعی زندگی را به عنوان یک تجربه لذت‌بخش، حتی در شرایط نامساعد، توصیف می‌کند.

هوش مصنوعی: بیایید تا دور هم جمع شویم و آن نوشیدنی را به من بدهید. چون من آماده‌ام که از دست پروین، لیوان را بنوشم.

هوش مصنوعی: اگر آن عاشق مست سرش را روی زانو بگذارد و از تو خواسته‌ای کند، به او جامی نده. بلکه آن را به من بسپار، چون من در آستانه تحسین و ستایش هستم.

هوش مصنوعی: باده حق به معنای حقیقت و واقعیت است و جگر باطل به چیزهای نادرست و بی‌ارزش اشاره دارد. در اینجا سخن از این است که چیزهای نادرست و فانی نمی‌توانند بر حقیقت تاثیر بگذارند. همچنین اشاره به این دارد که کسی که حقیقت را درک کرده، نمی‌تواند به جذابیت‌های ظاهری و نادرست توجه کند و آن‌ها را بشناسد. در نهایت، می‌توان گفت که بینشی عمیق و واقعی نمی‌تواند تحت تأثیر چیزهای ناقص و زودگذر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: هنر و ثروت وقتی زیاد می‌شود، خطر و ترس نیز افزایش پیدا می‌کند. هم‌اکنون پادشاهان از ترس می‌لرزند و وضعیت آنها مانند پارچه حریر است که نازک و آسیب‌پذیر است.

هوش مصنوعی: وقتی ماه شفاعت ظاهر می‌شود، آن ماه شکندۀ توبه نیز پیدا می‌شود. این شکستن همیشه با وزش باد همراه است؛ تو هم بگو که آمین.