هوش مصنوعی: در دل من این احساس می‌آید که باید دل خود را فدای عشق کنم، اما نمی‌توانم بددلی کنم. باید به این دستور عمل کنم.

هوش مصنوعی: دل من آرام نمی‌گیرد، زیرا اگر بخواهم دل را آرام کنم، باید به آن بی‌توجهی کنم و نباید با جانم در افتادم.

هوش مصنوعی: ای کاش که میدان نبرد، پر از مردان شجاع و دلیر باشد. همه در مرگ خود شادمانند، بنابراین باید سر خود را در این میان به خطر بیندازند و سپس به جنگ بروند.

هوش مصنوعی: عاشق با حال شگفت‌انگیز خود، به سرنوشت خویش افتخار می‌کند. چه خوب است که حالتی چنین دلپذیر دارد و در حالتی خنک و دلپذیر به سر می‌برد که دیگران از آن بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: اگر تو یک شخص قهرمان و فداکار هستی و در راه یاری به دیگران، جان خود را نیز فدای آنها می‌کنی، پس چرا از خطر و ترس می‌هراسید؟ چرا مانند کسانی که از تهدیدات می‌هراسانند، رفتار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر مجنون به زنجیر چنگ می‌زند، دلیلش این است که او بدون توجه به قید و بند خود، به عشق و دیوانگی‌اش اهمیت می‌دهد. از سوی دیگر، اگر کسی از نجبای شیر زاده باشد، باید بداند که در دنیای واقعی، مانند گربه‌ای در کیسه، نمی‌تواند از قدرت خود بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: آنکه دلش طاقت ندارد و همیشه در حال درد و رنج است، به من گفت که امشب مهمان تو هستم. ای دل، برای این مهمان، جگر را در سیخ بزن و کباب کن.

هوش مصنوعی: امشب شب خاصی است و باید از لذت‌های مادی مثل کباب و شراب دوری کرد. این شب به نوعی پوشاننده و مخفی است، مانند چتری که بر فراز ما است و به ما احساس خاصی می‌دهد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌آید که در این شعر، شاعر توصیف می‌کند که یک نوازنده با چشمان بسته در حال نواختن رباب است و به آرامی با دقت و مهارت بر ساز خود می‌نوازد. این موسیقی دلنشین او باعث می‌شود که شاعر از خواب بیدار شود و احساس کند که در دنیایی از احساسات و یادآوری‌ها غوطه‌ور شده است. نوازندگی او، نه تنها او را بیدار می‌کند بلکه روحش را به حرکت درمی‌آورد و احساساتی عمیق در او برمی‌انگیزد.

هوش مصنوعی: در درونم جنگ و جدل زیادی وجود دارد و می‌دانم که کیست که مرا می‌کشد. دلم می‌خواهد لحظه‌ای آرامش داشته باشم، ولی امکانش نیست.

هوش مصنوعی: هر روز به من دیوانگی می‌دهد و بازی‌هایی را به نمایش می‌گذارد. من همچون عروسکی در دست او هستم و از این بازی‌هایش شگفت‌زده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که من به دور خود می‌چرخم، مانند جامی هستم که گهگاهی سرمست می‌شود و گاهی هم خون درونم را به بیرون می‌ریزد. وقتی که مانند شرابی می‌جوشم، آن حالت مستی موجب می‌شود که همه چیز را ویران کنم.

هوش مصنوعی: گاهی مرا به می‌نوشاند و مانند چنگ صدای دلنشینی به وجود می‌آورد. در شب‌ها با می مرا می‌پوشاند و در صبح‌ها مرا بیدار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر این از شمس تبریز باشد، چه زیباست که بنده‌نوازی می‌کند، و اگر از چرخ گردون باشد، چه دور و سخت است این دوران.