هوش مصنوعی: راز تو را فاش می‌کنم، دیگر صبرم به پایان رسیده است. نه آسمان قادر است درد مرا تحمل کند و نه زمین.

هوش مصنوعی: دل من سرشار از غم و اندوه است، اما دل تو بی‌خیال و راحت به نظر می‌رسد. چهره تو همچون زیبایانی است که در چین و چروک خود جاذبه دارند، در حالی که چهره من پر از نشانه‌ها و اثراتی از غم و ناراحتی است.

هوش مصنوعی: این جهان تا چه زمانی باید بسوزد و دل من هم چه مدت باید داغ ببیند؟ ای عاشق زیبایی، چه زمان دیگری باید این حال را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: من در حال مستی با تجربه‌ای کهنه و گران‌قدر هستم و می‌خواهم آن را با شما در میان بگذارم. خواه چشم‌هایتان را ببندید و خواه باز کنید، این حقیقت را به خوبی درک کنید و از آن لذت ببرید.

هوش مصنوعی: وقتی ماه به شور و شوق من پی برد، به سمت من آمد و از راه گفت: «علامت و نشانه‌ات را از من مگیر، زیرا من یار تو و همراه تو هستم.»

هوش مصنوعی: دل من به زیبایی‌های تو خیره مانده است و لحظه‌ای نمی‌تواند از آن چشم بردارد. ای معشوق، تو خوشبختی و در تو زیبایی‌هایی چون آب و آتش نهفته است.

هوش مصنوعی: ای چهره جان‌افزای او، برای خدا همین ویژگی‌ها را داشته باش. ای نوازنده دل‌نشین من، برای خدا همین، همین.

هوش مصنوعی: عشق تو برای من مانند آبی است که بر آتش می‌ریزد. ای ماه پنهان، در آن دنیا در تبریز، شمس دین غرق در احساسات است.