هوش مصنوعی: چطور می‌توانم عاشق چنین زیبایی که جان می‌بخشد نباشم؟ چگونه می‌توانم دیوانه نشوم و از او دور بمانم؟ چگونه می‌توانم خود را از او جدا کنم و به بند نکشم؟

هوش مصنوعی: وقتی که از شراب تو نوشیدم، چگونه نمی‌توانم غرق در زیبایی تو شوم؟ تو مانند شراب هستی و من مانند آب؛ تو مثل عسل هستی و من مانند شیر.

هوش مصنوعی: بگذار زبانت را باز کنی، آن قند بی‌نظیر را. اگرچه عذر و بهانه‌ات را نمی‌پذیرم، ولی من پذیرای زیبایی و ناز تو هستم.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا به خوشحالی می‌خندم؟ زیرا با اراده و هدفی بزرگ، در شهر عشق تو برای عاشقان، همچون یک فرمانروا هستم.

هوش مصنوعی: من با عشقی بی‌پایان به دنیا آمده‌ام و در دل خود عشق را می‌پرورانم، اما راستش را بخواهید، احساس می‌کنم که بسیار سالخورده شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر آن چشم را بگشایی، هیچ‌کس دیگری را جز خودت نمی‌بینی و اگر این دید را بگشایی، می‌فهمی که من بی‌نظیر هستم.

هوش مصنوعی: در دمای سرد و دشواری‌ها، به مانند مردان، تلاش می‌کنم و در میان چالش‌های داغ، تجربه و توانایی‌های من بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: من در نعمت و زیبایی مانند شیری هستم که نمی‌گذارم در گلویم بگیرند، تا اگر طعم شور و تلخی پیدا کردم، به کج‌راهه نروم.

هوش مصنوعی: در عشق شمس تبریز، من مانند یک پادشاه هستم و زمانی که او بر تخت می‌نشیند، من در کنارش به عنوان وزیر خواهم بود.