هوش مصنوعی: من از این خانه بیرون نمی‌روم و از این شهر هم سفر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من و این معشوق هستیم و باقی عمرم را از کنار او جدا نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: انسان‌های خاکی به دستاوردها و آثار خود توجه دارند، اما من به دلیل اصل و ذات خود از این دنیا فراتر می‌روم و به تأثیرات عمیق‌تری توجه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر تو دو چشم من را از دید دور کنی، من نیز مانند چشمی که به نظر نمی‌آید، در دید نخواهم بود.

هوش مصنوعی: سرنوشت من را دچار آشفتگی کرده و غم او همچون چرخش دنیا، مرا به چپ و راست می‌کشاند.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که زندگی همچون یک دور در حال چرخش است و دنیا به سمت تاریکی پیش می‌رود. من اما از جایی که روشنایی و زیبایی وجود دارد، دور نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند خورشید به من حمله کند و مرا زخم بزند، من از آن تیغ نمی‌گریزم و مثل سپر از خود دفاع می‌کنم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت به شرف و مقام من بسنده کرد، دیگر به سمت جواهرات و زینت‌ها نمی‌روم.

هوش مصنوعی: در توصیف ویژگی‌های خود، از انسان بودن فاصله می‌گیرم و خود را در ویژگی‌های ملکوتی و الهی گم می‌کنم.

هوش مصنوعی: عشق او مانند درختی است و من مانند موسی، بی‌دلیل به درخت نمی‌روم.

هوش مصنوعی: از آن درخت نوری به من رسید وگرنه من برای رسیدن به خضر نمی‌روم.

هوش مصنوعی: وقتی مانند درختی سرزنده و پربار شوم و آب حیات را جذب کنم، دیگر مانند هیزم که در سفر به کار می‌رود، به جایی نمی‌روم.

هوش مصنوعی: شمس تبریز مانند نوری در صبح زود است و من فقط با روشنایی او به رخدادهای روز تازه می‌رسم.