هوش مصنوعی: چشم‌هایت را باز کن و با جانت به سوی محبوب نگاه کن؛ من جانم را به سوی او می‌برم، انگار در روز خدایی که همیشگی است، قربانی‌ام را به پیش او می‌برم.

هوش مصنوعی: زمانی که کبوترخانه جان‌ها به وسیله او پر از زندگی و نشاط شد، پس چرا من این زیره را به سمت کرمان می‌برم؟

هوش مصنوعی: چون هر چیزی به ریشه و منبع خود باز می‌گردد و در آنجا خوشحال و رضایت‌مند می‌شود، من نیز روح خود را شاد و خندان به سوی اصل و ریشه‌ام می‌برم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شیرینی قند زیر دندان نیاید، جان همچون قند نخواهد بود؛ من این شیرینی را در دلم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که طلا در معدن وجود دارد، رونق و شکوهی برای آن نیست. به تدریج و به آرامی، آن را از معدن برداشت می‌کنم.

هوش مصنوعی: آتش کفر به مثابه‌ی دودی است که در فضا پخش می‌شود، اما نور او که همان ایمان است، مانند روشنایی شمعی است که جان را روشن می‌کند. من از فراتر از ویژگی‌های کفر و ایمان عبور کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به هر کجا که او خورشید را انکار کند، من دلیلی روشن و واضح برای اثبات آن دارم.

هوش مصنوعی: شمس تبریز، عاطفه و عشق بی‌پایان من است. از شرم و حیا در برابر وجود پاکت، همچون عمان (مملکتی با پیشینه‌ای غنی) در حال فرار هستم.