دم او جان دهدت رو ، ز نفخت بپذیر
کار او کن فیکون است نه موقوف علل

بنظرتون اینطور خوندن مصرع اول این بیت صحیحتر نیست؟

دَمِ او جانْ دَهَدَت، روزِ نَفَخْتُ بِپَذیر
کارِ او کُنْ فَیَکوُن است، نه موقوفِ عِلَل
از چندین استاد دربارۀ خوانش صحیح این بیت پرسیدیم.
این خوانش صحیح است.

گرامی شیرین
مهدی درست می گوید
نَفَختُ دو بار به یک شکل در قرآن آمده
سوره 38, آیه 72
فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِینَ
و
سوره 15, آیه 29
فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِینَ
به مانای :
وقتی او را موزون ساختم، و از روح خود در آن دمیدم در برابرش به سجده بافتید

سلام بر دوستان گرامی 

   بنده با سرکار خانم شیرین هم عقیده هستم وبا برداشت از معنی بیت بهتر همخوانی داره وضمن اینکه به وزن شعر هم لطمه ای وارد نمیشه هدف معنی ومفهوم شعره،ما به دنبال سند قرآنی که نیستیم تازه آیاتی را آورده اند  هیچ کمکی به خوانش ووزن شعر نمیکنه  ومفهوم را برای خواننده توضیح میده ، اگر برداشت شما کلمه روز (متضاد شب) است که اشتباه است چون داره میگه برو واز امر نفخت فیه  من روحی یاد بگیر که اعمال خداوند نیاز به رابطه علت ومعلولی ندارد . وهر امر غیر ممکن با فرمان کن فیکون خداوند ممکن میشود   هر محال از دست او ممکن شود///هر حرون از بیم اوساکن شود.

 شتران وحلی = شترانی که در امر آماده کردن گل ومصالح بنایی گل را لگد میکرده اند.

   شاد باشید