گنجور

غزل شمارهٔ ۱۲۴

ساقی تو شراب لامکان را
آن نام و نشان بی‌نشان را
بفزا که فزایش روانی
سرمست و روانه کن روان را
یک بار دگر بیا درآموز
ساقی گشتن تو ساقیان را
چون چشمه بجوش از دل سنگ
بشکن تو سبوی جسم و جان را
عشرت ده عاشقان می را
حسرت ده طالبان نان را
نان معماریست حبس تن را
می بارانیست باغ جان را
بستم سر سفره زمین را
بگشا سر خم آسمان را
بربند دو چشم عیب بین را
بگشای دو چشم غیب دان را
تا مسجد و بتکده نماند
تا نشناسیم این و آن را
خاموش که آن جهان خاموش
در بانگ درآرد این جهان را

اطلاعات

وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

ساقی تو شراب لامکان را
آن نام و نشان بی‌نشان را
هوش مصنوعی: ای ساقی، تو نوشیدنی‌ای را به من بده که هیچ مکانی ندارد و صفاتش هیچ نشانی ندارد.
بفزا که فزایش روانی
سرمست و روانه کن روان را
هوش مصنوعی: بیشتر کن تا روحی سرشار و شاداب داشته باشی و جانت را به حرکت درآوری.
یک بار دگر بیا درآموز
ساقی گشتن تو ساقیان را
هوش مصنوعی: دوباره بیا و به من بیاموز که چگونه مانند تو ساقی شوم و حافظه‌ام را پر کنم از عشق و شادمانی.
چون چشمه بجوش از دل سنگ
بشکن تو سبوی جسم و جان را
هوش مصنوعی: زمانی که چشمه‌ای از دل سنگیان فوران کند، تو باید ظرف جسم و جانت را بشکنی و از آن بهره‌مند شوی.
عشرت ده عاشقان می را
حسرت ده طالبان نان را
هوش مصنوعی: به عاشقان خوش بگذران و به آنهایی که فقط به دنبال نان هستند، حسرت بده.
نان معماریست حبس تن را
می بارانیست باغ جان را
هوش مصنوعی: نان نمایانگر هنر و مهارت در ساخت و ساز است که به منظور رهایی بدن از محدودیت‌ها به کار می‌رود و همچنین به روح و زندگی جان بخشیده و مانند بارانی بر آن می‌بارد.
بستم سر سفره زمین را
بگشا سر خم آسمان را
هوش مصنوعی: من در این دنیا سفره‌ای پهن کرده‌ام، حالا بیا سر خم آسمان را باز کن و به آن بیندیش.
بربند دو چشم عیب بین را
بگشای دو چشم غیب دان را
هوش مصنوعی: چشمان خود را که فقط عیب‌ها را می‌بینند ببند و چشمان جدیدی را باز کن که به عمق موضوعات و حقایق واقعی می‌نگرند.
تا مسجد و بتکده نماند
تا نشناسیم این و آن را
هوش مصنوعی: وقتی که از افکار و اعتقادات مختلف فارغ شویم و دیگر به مکان‌های مذهبی و نمادهای دینی اهمیت ندهیم، می‌توانیم به درک بهتری از حقیقت و تفاوت‌ها برسیم.
خاموش که آن جهان خاموش
در بانگ درآرد این جهان را
هوش مصنوعی: سکوت کن، زیرا آن دنیای خاموش صدای ما را در این دنیا بازخواهد کرد.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۱۲۴ به خوانش عندلیب
غزل شمارهٔ ۱۲۴ به خوانش آرش خیرآبادی