هوش مصنوعی: دل من همیشه به خاطر زلف آشفته او درگیر و نگران است، و اگر فردا موفق شوم، شاید بتوانم سر خود را از چنگال آن زلف خارج کنم.

هوش مصنوعی: ای نگار زیبا، زیبایی تو چون لعل است و بسیاری از جواهرات را به دزدی برده‌اند. جان من در این گیر و دار به شدت دلتنگ است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به غیر از کافر، به عشق تو ایمان بیاورد، زلفت را به آتش شوق تو بسوزاند، او در کفر و ایمانش غرق شده است.

هوش مصنوعی: موهای پریشان او را دوست دارم، زیرا وقتی که چهره‌اش پنهان می‌شود، تنها من را با این پریشانی‌اش همراه می‌کند.

هوش مصنوعی: من در عشق مانند گلی بی‌برگ هستم که در باغ عشق قرار دارد و می‌خواهم به خاطر آرزوی رسیدن به سرسبزی و زیبایی او، لباس خود را پاره کنم.

هوش مصنوعی: روزی در میانه‌ی گل‌های صورتش غرق شدم و از دل پرسیدم این چه حالتی است؟ که او پاسخ داد: من در بخشش و مهربانی‌ام غوطه‌ورم.

هوش مصنوعی: من داستانی از حال و روز خود می‌نویسم بر روی صورتش، برای اینکه وقتی آن را بخواند، بداند که من چه احساسی دارم و آن عارض با فن خواندن خط آشناست.

هوش مصنوعی: اما من به شدت از آن زلف سیاه می‌ترسم که دل‌های زیادی را در چنگال خود گرفتار کرده است، مانند هندی که به خاطر زیبایی‌اش به دیگران نسبت‌های ناروا می‌دهد.

هوش مصنوعی: به عمق دلت نگاهی بینداز، نترس از افتادن در چاه، چون هر دلی که به طناب نگاه کند، آن چاه برایش می‌شود مانند زندان.