چه بحرهای عمیقی از معنا و عرفان در این غزل مولانا مسطور و مستتر است،جزو غرلهایی است که هر کس باید برای یکبار هم که شده آن را بخواند

روا مبین چو تو ساقی و ما چنین هشیار..

دلست خنب شراب خدا سرش بگشا

آنچه دو چیزرا به هم می میآمیزد و پیوند میدهد ، آب و شیرابه و شیره و خون و باده و... است که همه با هم زیر اصطلاح « آب » شناخته میشد . آبکیها ، همه « آب » خوانده میشدند . این بود که سیمرغ که آسمان بود و « ابر سیاه بارنده » با آسمان ، اینهمانی داده میشد ، آب را می بارید و آب بر سر هر گیاهی و هر انسانی میریخت ، به عبارتی دیگر، آسمان را به گیتی میچسبانید و خدا را با انسان ، جفت میساخت . به همین علت بود که خدا که همان سیمرغ باشد ، در ادبیات ایران ، ساقی ماند . خدا ، رابطه مستقیم یا جفتی و بیواسطه با گیتی میجست . اینست که مولوی ، محمد را هم فقط جام میشمارد ، نه ساقی . این « شراب و باده بر سر کسی ریختن » که درغزلیات مولوی بارها پیش میآید ، همان « ریختن باران از سیمرغ » است .
بریز بر سر و ریشش ، سبوی می امروز هرآنک دم زند از عقل و « خوب اخلاقی »
ابر، در بندهش ، جامی یا مَشکی یا پیمانه ای یا خنبی دارد که با آن باران را که اینهمانی با « می شادی آورنده » دارد ، بر سر مردمان و گیتی فرو میریزد . درسغدی « بارش waarishn » به معنای « شادمانی » است ( قریب ) . خدا ، خودش ، همان بارانیست که « اصل پیوند دهنده = عشق » است . اینست که خدا ، خودش ، باده در جام میشود ، و خودش ، شیرابه و مان و ژد و آب هر گیاهی و جانی میشود . از اینرو ، نامش « آوه » بود ، که پسوند ، رودابه ، مهرابه ، سودابه ... میباشد . این ها ، همه به معنای « ... فرزند سیمرغند » . از این رو در آمیختن = جفت شدن ، هر انسانی ، مست و دیوانه و سرخوش و رقصان و نیرومند میگردد .