هوش مصنوعی: او می‌گوید که من نمی‌دانم در دو جهان هیچ‌چیز به اندازه توکل بر خدا خوب و مفید است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چگونه باید شکرگزاری کنم، زیرا هنوز نداشته‌ام که رزق و روزی خدا به من برسد و لطف بیشتری نصیبم شود.

هوش مصنوعی: آن‌ها در بحث و گفت‌وگو بسیار مشغول شدند و از سؤال و جواب‌هایشان به بن‌بست رسیدند و نتوانستند به نتیجه‌ای برسند.

هوش مصنوعی: پس از آن به او گفت که در این سرزمین نباید خود را به خطر بیندازید.

هوش مصنوعی: تحمل در دشتی بی‌آب و سنگی، نشانه‌ی نادانی است، زیرا دنیای حقیقت و واقعیت بسیار وسیع و گسترده است.

هوش مصنوعی: از اینجا به طرف دشت برو، آنجا جایی است که سبزه‌ها در کنار جویبار روییده‌اند.

هوش مصنوعی: در جای دل‌انگیز و زیبایی، علف‌های سبز و تازه‌ای رشد کرده‌اند که مانند بهشت به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: سعادت و خوشحالی به آن موجودی می‌رسد که در جایی آرام و دل‌انگیز قرار بگیرد، به طوری که دیگران نمی‌توانند او را ببینند.

هوش مصنوعی: در هر گوشه‌ای از این سرزمین، آب زلالی وجود دارد و حیوانات در آنجا در امنیت و آرامش زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی به دیگری می‌گوید که چرا اینقدر از خود ناراحتی و هیچ اشاره‌ای به واقعیت‌های اطراف خود نمی‌کند. به نوعی، این فرد از دیگران می‌خواهد که به واقعیت‌ها توجه کنند و از نگرانی‌های بی‌مورد دوری کنند.

هوش مصنوعی: خوشی و زیبایی و شکوه تو کجاست؟ این بدن لاغر و ناتوان تو چه حالتی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر توصیف زیبایی‌های بهشت و رویدادهای آن، نادرست و فریبنده باشد، پس چرا هنوز هم چشمانت از شنیدنش پر از شادی و سرمستی نیست؟

هوش مصنوعی: این شخصی که به نظر می‌رسد فقیر و نیازمند است، نشان‌دهندهٔ بی‌توجهی و نادیده گرفتن ارزش‌های درونی خود در وضعیت ناگوارش است و این وضعیت ناشی از فقر و تنگدستی‌اش نیست، بلکه به دلیل ناتوانی در شناخت خود و ریشهٔ وجودی‌اش است.

هوش مصنوعی: وقتی که از چشمه به‌وجود آمدی، آیا به خشکی خواهی گرایید؟ یا اینکه مانند آهو سرشار از بوی خوش و عطر خواهی بود؟

هوش مصنوعی: چون تو در توصیف و بیان آنچه می‌گویی، نشانه‌ای از وجود خودت پیدا نمی‌شود، این کار بی‌معناست.