هوش مصنوعی: استاد به خاطر ترس و نگرانی از خیال و وهم خود، ناگهان به خود آمد و در حال حرکت، گلیم را به دوش انداخت.

هوش مصنوعی: من در حالتی خشمگین با همسرم هستم که او مهر و محبتش را نسبت به من دارد، اما با این حال هیچ‌کس از حال من نپرسید یا چیزی نگفت.

هوش مصنوعی: او از حال و رنگ و رویم اطلاعی ندارد و می‌خواهد از شر ننگ و عیب من خلاص شود.

هوش مصنوعی: او به زیبایی و جذابیت خودش غرق شده بود و ناآگاه از این که من به خاطر او از بام به زمین افتادم، مثل طشتی که بی‌خبر در حال سقوط باشد.

هوش مصنوعی: او به سرعت در را باز کرد و کودکان، در پی او هجوم آوردند.

هوش مصنوعی: زن گفت: "خیر است که زود آمدی، زیرا نکند ذات نیک تو تحت تأثیر قرار گیرد."

هوش مصنوعی: او گفت که نسبت به من نابینایی، اما حال من را ببین؛ از غم و اندوهی که دارم، حتی بیگانگان در حنین (محل نبرد) متوجه می‌شوند.

هوش مصنوعی: تو در خانه‌ات از غم و نفاقی که داری نمی‌توانی وضعیت درونی من را در حال شعله‌ور شدن ببینی.

هوش مصنوعی: زن گفت: ای آقا، عیبی در تو نیست و این افکار و گمان‌ها برایت بی‌معناست.

هوش مصنوعی: او را متوجه می‌کند که هنوز هم بر لجاجت پافشاری می‌کند و نمی‌بیند که اوضاع چقدر تغییر کرده و دچار نوسان شده است.

هوش مصنوعی: اگر تو نابینا و ناشنوا شده‌ای، ما چه گناهی داریم که در این درد و اندوه و حرمت زندگی می‌کنیم؟

هوش مصنوعی: گفت: ای آقا، آینه‌ای بیاورم تا ببینی که من هیچ گناهی ندارم.

هوش مصنوعی: پیشوا و راهبر تو، تو را از خود دور کرده و همواره تو را در حال ناراحتی و کینه‌ورزی نگه‌داشته است.

هوش مصنوعی: لباس خواب من را از اطراف دور کن تا بتوانم استراحت کنم، چرا که سرم به شدت سنگین شده است.

هوش مصنوعی: زن ایستاد و از مردش صدا زد که ای دشمن، تو باید زودتر به این کار عادت کنی.