برداشت من اینه که این اپیزود اشاره به تفاوت عشق جوهری و عشق عرضی و تفاوت معشوق داره . به نظر میرسه در نیمه دوم مولانا میگه اگه معشوقت اونی باشه که غروب نمی کنه عشق تو هم به اون کم و زیاد نمیشه و جزو ماهیت وجود تو میشه مثل حرکت جوهری و نترس از خواستن یه معشوق به این بزرگی چون که هر چیزی که تو واقعا بخواهی یعنی تو استعداد داشتن اونو داری و حتما میتونی بهش برسی .
ولی در نیمه اول من نمیدونم مولانا میخواسته بگه تو اصلا نباید عاشق چیزی که متغیر هست بشی یا اینکه تو نباید به تغییرات اون اهمیت بدی یا چه چیز دیگه ای ؟
یاد اون پادشاه عاشق کنیزک افتادم که وقتی اون پیر به دیدنش اومد گغت :
گفت معشوقم تو بودستی نه ان
لیک کار از کار خیزد در جهان

سلام در قسمت اول میخواهد به مخاطب بفهاند که خیلی وقت ها فکر میکنیم که خداخواه هستیم در واقع خود خواهیم ...وخدا را برای خدا نمی خواهیم بلکه خدا رابرای خودمان می خواهیم ...

برداشت من این است که مولانا می خواسته بگوید فقط طالب عشق مجرد باش که لایتغیر است و شادی و نشاط و سپاسگزاری و اعتماد و درنتیجه شادمانی تو را هم دایمی می کند و دیگر درچنین فضایی سالک از قید زمان حال هم آزاد است چه رسد به کیفیت و کمیت امور در لحظه حال. صوفی کسی است که سپاسگزار وشادمان به نعمات خداست و هنوز به نعمات توجه دارد و شاکر است اما صافی کسی است که درهر حالتی درعشق خالص بدون هیچ نیازی به دنیای بیرون به ماسوا - غرق است. و درضمن می فرماید این تفکر غلط است که رسیدن به این مقام فنا فی الله مخصوص افراد خاصی است و مورهم اگر طالب سلیمان شد همان در ظرفیت وجودی اش بوده و باید ان میل و طلب را در خود چدی گرفت. اتفاقا این جایی است که خیلی از ما دچار اشتباه می شویم و فکر می کنیم تواضع می کنیم.

به نظر من این شعر برمیگردد به حکایت قبل از آن در مورد کسانی که در زمان حضرت محمد صلی الله حافظ قرآن بودند که تعداد خیلی کمی بودند و دلیل آن هم همین بوده که همه در محضر حضرت دوست که همان حضرت محمد صلی الله بوده‌اند حاضر بودند و دیگر نیازی به حفظ کردن کلام آن بزرگوار در محضر آن نبوده است و اشاره به نامه خواندن در محضر دوست اشاره به قرآن خواندن در پیش حضرت محمد صلی الله بوده است.

گفت اینجا حاضری اما ولیک
من نمی یابم نصیب خویش نیک

کو بخر بر سر منبع رسد، ضبط صحیح «بخر»، «بآخر» است.

سلام عرض میکنم خدمت فرهیختگان از توصیف‌ها و تعابیر زیبایتان در خصوص این شعر بسیار مستفیض شدم دست حق نگهدارتان

آن لب خشکت گواهی می دهد/کو بخر بر سر منبع رسد این بیت با توضیحی که دوستان در مورد واژه بخر دادند که البته نمیدانم چقدر درست باشد، شاید موزون خوانده شود، اما همچنان در قافیه دچار مشکل به نظر می رسد. آیا اینطور نیست؟

سلام

منظور مولوی این است عاشق معشوق

بهم رسیدن گام بگیرن موقع نامه خواندن

نیست

انسان به خدا رسیده

معنوی ومادی کمک بخواهد

گله مند, نباشه

این شعر فقط از عشق زمینی عاشقان نسبت به معشوقی می گوید که غرق عشق ذوالجلال است می گوید غذفه نوری که او لم یولد است لم یلد لم یولد آن ایزدست این شعر بر ادعاهای گزاف کسانی که ترانه می 7وانند و دم از 5ش2 می زنند و ناله می کنند 7ط می کشد که وقتی نوبتشان شد فقط به فکر چیزی نبودند معشوق بود 5اشق 8الی نه 5اش2 بر منی بر امید 8ال بر من می تنی منتها نبود که موقوف است او منتظر بنشسته باشد 8ال 9و در مورد زیبایی و جذابیت شما خواهد شد 

7ان6 ی معشوقه ام معشوق نی 5ش2 بر نقد است بر صندوق نی

مولوی در بند وزن و 2ا3یه 6رگز نمی ماند و ش6رییتره 5بور هز این بند ا می دانست او اندیشه را بیان کردن غزخرین رسالتش می دانست تا زیبایی شناسی ش5رگون6