در مصرع «زین سپس پستان تو آب از آسمان» درست آن این است:
زین سپس بستان تو آب از آسمان.

بیدق عربی شده پیادک است

محسن عزیز "پستان" درست هست منظور مولوی از پستان "تراوش" هست همانطوری که میدانید از پستان ماده شیر تراوش می شود ... اینجا منظور تراوش آب از آسمان هست همان باران .

هر که را با مرده سودایی بود
ان ز عشق زنده سیمایی بود
یعنی :
مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظرم اینچنین خوشش آراست

بله بنظر منم پستان درسته. آخه مولاناهم دل داشته و تفسیر فرشید کاملا درسته

بیدق با پیش روی فرزانه می شود نه فرزین چون خود مولوی فرموده
تاکی چو فرزین کج روی فرزانه شو فرزانه شو

رضای گرامی،
بیدق معرب پیاده است در شترنج، که چون تا به آنسوی میدان پیشروی کند، فرزین( فرزان، وزیر ) میشود.

خواجه تا شب بر دکانی چار میخ
زانک سروی در دلش کردست بیخ
ها ها...
چقدر زیباست که سرو را به استعاره آورده به جای زن!
زیبا، لطیف، سودمند، معطر، ریشه دار، مقاوم...
در سایه سارش می توان دمی غنود!

روزگار غریبی است ! روزگار هرزه گرایی
حتا ازبرای آسمان " پستان " آفریده اند.
به پیر به پیغمبر بستان است ، می گوید ناودان ار خشک است ، آب از آسمان بگیر.

سلام بیسواد جان، حق باش شماست به نظر من هم بستان درست است . معنی بستان مشخص است که یعنی بگیر یا به دست بیاور که معنای این مصرع میشه " آب را از آسمان بخواه و به دست بیاور"ممنون

درود بر روح و روانت مولوی جان... تحلیل هنرمندانه ی هدف زیست انسانی اصیل...

هر که می‌آمد ز ده از سوی او
بوسه می‌دادند خوش بر روی او
گر , تو روی یار ما را دیده‌ای
پس تو جان را جان و ما را , دیده‌ای
دیده ی دوم به معنی چشم است,در خواندن توجه شود.*

زین سپس "بستان " تو آب از اسمان چون ندیدی تو وفا در ناودان
بیت فوق بنحوی که در بالا نوشته ام صحیح میباشد ولی اشتباه بجای بستان ، پستان تایپ شده است.

زین سپس بستان تو آب از آسمان
چون ندیدی تو وفا در ناودان
متن صحیح چنان است که در بالا نوشته ام . درحالیکه در متن فعلی "بستان " به اشتباه ، پستان تایپ شده است

در خیلی از نسخه های معتبر بیت آخر مصرع اول آمده...
که تو روی یار ِ ما را دیده‌ای
پس تو جان را جان و ما را دیده‌ای ...

آموزه:
مولوی بلخی از روی قلب (:باژگونگی)‌ می‌گوید که اگر زر را باژگونه ببینی، خواهی دانست که زر از کان به دست می‌آید. پس کان مادر زر است.
هم چنین اگر باز هم باژگونه بنگری خواهی دید که نور از دیوار تا خورشید می‌رود. پس خورشید مادر نور است.
زین سبب و از همین روی اگر بنگری می‌بینی که آب از آسمان می‌آید. پس آسمان مادر آب است. حال اگر آب می‌خواهی باید آب را از آسمان «بِستانی»!
پس لَخت درست چنین است: زین سپس بِستان، تو آب از آسمان.
دیگر این که اگر به جای بِستان ما پستان بگذاریم، وزن شعر به هم می‌ریزد.

زر ز روی قلب در کان می‌رود

سوی آن کان رو تو هم کآن می‌رود

یعنی چه ؟