هوش مصنوعی: هرگز ندیدم تو را در جایی که تنها باشی؛ یا در آغوش کسی هستی یا کسی در آغوش توست.

هوش مصنوعی: این دشت عشق، در نتیجه‌ی روحیه شاداب و پرشور خود، هر لحظه به ظهور کسی می‌انجامد که به آن محبت و عشق وابسته است.

هوش مصنوعی: عشاق به خاطر مهرت به این دنیا داده شدند، اما تو که بی‌محبت هستی هرگز از این افراد نگفتی که آیا کسی در این دنیا باقی مانده است.

هوش مصنوعی: پیام تو رفت و دل ما بی‌خبر و آشفته شد. ما در حالتی هستیم که دل‌مان نمی‌خواهد به جایی برگردد، چون کسی نیست که به ما توجه کند.

هوش مصنوعی: در دریای عشق، کسانی که دل‌های روشن دارند همواره در جستجوی گوهر و حقیقت هستند، اما به راستی چه کسی می‌تواند در عمق این دریا به جستجوی غواصی بپردازد؟

هوش مصنوعی: ما همیشه قلب زخم‌دار خود را در میخانه نگه می‌داریم، شاید روزی کسی با شراب در کوزه، به یاد این بزم، دل ما را شاد کند.

هوش مصنوعی: ما به دل خود نمی‌فهمیم که چرا غم و غصه از دنیای خاکی وجود دارد. هر گل و زیبایی که از این خاک به دست می‌آید، نمونه‌ای از ماست و نشان‌دهنده‌ی حقیقت ماست.

هوش مصنوعی: من در کوی عدم، یعنی در جایی که عشق مرا به آنجا کشانده، خوشحالم. در این عالم، هیچ‌کس به کار هیچ‌کس ندارد و همه در حالتی از بی‌تفاوتی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: در این دنیا، عشق چون شرابی است که در ظرفی نگهداری می‌شود. تا روزی که حساب و کتاب خوبی و بدی انجام شود، اگر کسی فقط یک جرعه از این عشق بنوشد، خودش را شاداب و سرزنده می‌یابد.

هوش مصنوعی: اگر کسی که مشتاق عشق است، به عشق خود اعتراف کند، فرقی نمی‌کند که او در این باره سخن بگوید یا سکوت کند؛ در هر حال، احساسات او آشکار خواهد شد.