هوش مصنوعی: چه شد که با غم و خشم، آرامش را از من گرفتـی؟ در حالی که زیبایی‌ات مانند آتش در جانم شعله‌ور است، تو با ناز و دلربایی‌ات از پیش من رفتی.

هوش مصنوعی: خود را مثل الماس ارزشمند می‌دانم، اما اگر کسی ارزش من را ندانست و از کنارم رفت، چه چیزی از من کم کرده است؟

هوش مصنوعی: چه اشکالی دارد اگر به من اجازه بدهی که در کنارت باشم، در حالی که تو با اولین قدم‌هایت بر روی زمین آثار پایت را به جا گذاشتی و رفتی؟

هوش مصنوعی: تو مانند سیل بهاری هستی که با شتاب می‌آیی و ویرانی به بار می‌آوری و در نهایت می‌روی.

هوش مصنوعی: بدون تو، دنیا برایم تاریک و بی‌روح می‌شد. خوشحالم که تو از دلم این بار سنگین را برداشت و رفتی.

هوش مصنوعی: تو از نیاز من چه باک داری، اگر لحظه‌ای برای دلجویی کنارم بنشینی و با طرز ناز به من نگاه کنی، بعد از آن می‌روی و می‌روی.

هوش مصنوعی: چه بگویم از درد و رنجی که بر من می‌گذرد، ای پنجه‌دار بی‌نظیر! تو با ضربه‌ای سخت و تند، کشتی وجودم را در هم شکستی و با شتاب بسیار به حرکت درآمدی.

هوش مصنوعی: چه چیزی داری که دیگران را به سمت خود جذب کنی، در حالی که برای عشق او جان و ایمان خود را در بازی عشق از دست داده‌ای و رفته‌ای؟