هوش مصنوعی: وقتی که من ماه کامل را دارم، معشوقی دارم که چهارده ساله است. چهره‌اش مانند ماه است و خطی که بر روی صورتش وجود دارد، به دور گردن او همچون هاله‌ای زیبا می‌درخشد.

هوش مصنوعی: در این باغ، زیبایی‌های تو بسیار است، همان طور که شرابی که ساقی در جام گل و در پیمانه‌ی لاله ریخت، در آنجا وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر من در برابر ظلم او ساکت باشم، این دل بی‌چاره از درد و آه چه نتیجه‌ای می‌گیرد و چه فایده‌ای از ناله‌هایش بدست می‌آورد؟

هوش مصنوعی: خوشا آن لحظه که تو مست از چمن می‌رسی و عرقی که بر چهره‌ات می‌ریزد، شبیه شبنم نرم و خنک روی گلبرگ‌هاست.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که تیغ تو چه تأثیری بر دلم گذاشته است؛ نگاه کن که چطور اشک‌ها به‌صورت من می‌ریزد و پر از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی آرامش و شادی درونت را پیدا کنی، به میخانه برو، چرا که در آنجا نوشیدنی یک‌ساله می‌تواند غم و اندوهی که سال‌ها با خود داشتی را از دلت پاک کند.

هوش مصنوعی: آهوهای مشکین به صحرا می‌روند و چه زیباست زمانی که آن‌ها برمی‌گردند و غزالان مشکینشان را به دنبال خود می‌آورند.

هوش مصنوعی: عروس فکر من به قدری زیباست که نیازی به توصیف ندارد، چرا که این دختر به خاطر زیبایی‌اش نیازی به معرفی و تعریف ندارد.

هوش مصنوعی: اگر برآن لب شیرین بوسه‌ای بزنند، دردمند مشتاق از شیرینی آن شهد به شدت دچار خوشی و لذت می‌شود.