هوش مصنوعی: من شکارچی‌ام که به آرامی می‌گوید: چون کمندش را می‌بندم، او به خونریزی‌اش ادامه می‌دهد، اما هرگز او را رها نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من شکار بیچاره‌ای هستم که به خاطر تیر ظلم یک شکارچی، به خاک افتاده و جان داده‌ام، در حالی که او بدون هیچ‌گونه نگرانی، مرا رها کرده و رفته است.

هوش مصنوعی: اگر به زیبایی و ناز خود مغرور باشد، نمی‌تواند به من توجه کند؛ چرا که من مانند پرنده‌ای در قفس هستم و او، مانند یک درخت آزاد، هیچ دغدغه‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: آنچه که من دیدم از دل برخاسته است، شکر که به خاطر سیل غمت، این خانه به قدری ویران شد که دیگر نمی‌توان آن را آباد کرد.

هوش مصنوعی: گاه پیش می‌آید که آسمان، با ایجاد تغییراتی در سرنوشت، به کوه‌نوردی دلسوز و مهربان، نقشی از غم و اندوه خسرو را به فرهاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: کجا کسی که به شوق شادی و خوشی است، جستجو کند، در حالی که خود در غم و درد دل غمگینی به سر می‌برد و جانش شاد نیست؟