هوش مصنوعی: دل من در گوشه‌ای از دنیای درد و رنج گم شده است، نمی‌خواهم در مکانی باشم که کمتر از ویرانی و ناکامی باشد. دل من مثل جغد در تاریکی سیر می‌کند و این حال و روز برایم رنج‌آور است.

هوش مصنوعی: اگر دلت را به کسی بسپاری و او تو را ترک نکند، دل دوستان هم از این درد و رنج کمتر خواهد بود.

هوش مصنوعی: مرا از قید و بند عشق خود رها نکن؛ به یاد داشته باش که جدایی‌ات می‌تواند به هلاکت من منجر شود. حتی اگر برای تو جانم را فدای عشق کنم، این دیوانگی کمتر از آن است که بدون تو زندگی کنم.

هوش مصنوعی: ای شمع شب‌زنده‌داران، نور خود را از من مگیر و به من کمکی کن، چرا که من مانند پروانه‌ای سرگشته و پر از آتش سوزی هستم.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم بر آب بیفتد و اشک بریزد، دل من چه موجی خواهد داشت؟ از میان خرمن‌هایی که با دقت جمع‌آوری کرده‌ام، حتی یک دانه کمتر حس نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: چرا همیشه باید در تلاش باشی تا حرف‌هایت را ثبت کنی، وقتی که احتمالاً سخنانت در دنیای پر از افسانه کم‌رنگ و فراموش خواهد شد؟