هوش مصنوعی: سپهبد به خود پیچید و سرش را به من گفت که باید از خودم جدا شوم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم آنچه را که تو می‌خواهی به دست آورم، پس از من چیزی به دست نخواهی آورد و من نیز گرفتار دام تو هستم.

هوش مصنوعی: تو مانند دودی هستی که آرام و بی‌صدا هستی، و من همان آتش هستم که پرشور و سرکش است. تو به آرامی می‌گذری و من مانند صبحی هستم که با قدرت و شدت خود می‌درخشم.

هوش مصنوعی: تو را چگونه بشناسم، مانند عروسی که در کجا جفت خروس با زاغ می‌شود؟

هوش مصنوعی: ما از تو فاصله گرفته‌ایم، اما فاصله‌مان زیاد نیست، چون تو مانند قیر هستی و همسرت مانند کافور نیست.

هوش مصنوعی: بهتر است که من از تنم جدا شوم، چون بودن من در کنار تو که زشت هستی، ناپسند است.

هوش مصنوعی: مرجانه هنگامی که این حرف را شنید، مانند شیر نر خروشان و نیرومند واکنش نشان داد.

هوش مصنوعی: ای معروف و مهربان، من به اینجا آمده‌ام، ولی با نیتی نیکو و دوستانه.

هوش مصنوعی: چرا در روز روشن، ماه نمی‌تواند در شب تیره‌تری ظاهر باشد و نورش را درخشان کند؟

هوش مصنوعی: به گلبرگ‌هایی که بر روی خال‌های خوشبو می‌نشیند، مانند زینتی برای چهره زیبای تو، می‌نگرم.

هوش مصنوعی: هرچند باغ پر از گل‌های رنگارنگ است، اما بنفشه نیز در میان آن‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: امروز از من دوری کن و خوشی جستن را ترک کن، زیرا امروز حال خوشی ندارم و نمی‌خواهم گامی بردارم.

هوش مصنوعی: اگر از من رنج و درد ببری، دیگر هیچ‌کس را نخواهی یافت که آرزويت را برآورده کند.

هوش مصنوعی: جهان‌گردی که در افسانه‌ها غرق شده، به قدری تحت تأثیر قرار گرفته که بی‌پروا و بی‌احتیاط به سمت تیغ و خطر حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: بدانجه که او دزد است و از درد می‌گرید، چگونه می‌توانم بگویم که به خاطر چه چیزی گریه می‌کند؟