هوش مصنوعی: ای نسیم، برو و به آن درخت سرسبز و دلنشین بگو که تو می‌دانی کجا باید بر خاک بوسه بزند، چون تو از حالاتی که در آن زمان وجود دارد، آگاهی داری.

هوش مصنوعی: وقتی که دوستان نزدیک تو از حال و روز تو بپرسند، به آرامی و بدون گفتن مستقیم به آن‌ها بگو که فرستاده‌ام از طرف کسی که تو خوب می‌دانی کیست.

هوش مصنوعی: پس از آنکه به او نیاز داشتی، به گونه‌ای صحبت کن که ناراحت نشود و داستانی را به زبانی که خودت می‌فهمی و می‌توانی بگویی، برایش تعریف کن.

هوش مصنوعی: اگر لبخند بر چهره‌اش ننشیند، از او به گریه و زاری کمک بگیر؛ آن کسی را که تو می‌شناسی.

هوش مصنوعی: اگر او به ابروی خود شکل زیبایی بدهد و با لطافت مشکل را حل کند، تو نیز باید کاری را انجام دهی که خودت می‌دانی.

هوش مصنوعی: وقتی خنده از لب‌های شیرینش نمایان است، بهتر است به همان شکلی که گفتیم، صحبت کنیم، با زبانی که تو می‌فهمی.

هوش مصنوعی: به جز نسیم صبحگاهی که این غزل زیبا را به همراه خود برد، کسی دیگر نمی‌تواند زیبایی و شکوه آن سرو دانا را درک کند، که تو خود بهتر از همه می‌دانی.