هوش مصنوعی: به خاطر این که گفتم مانند شمع، با سوز و گرمای خود به دیگران نور می‌دهم، اکنون در حالتی ناراحت و گریان ایستاده‌ام و می‌ترسم که روزی مرا از بین ببرند.

هوش مصنوعی: من مانند یک ستاره هستم که همیشه اشک از چشمانم می‌ریزد، زیرا عشق دل‌انگیز صبحگاهی از دل من برخاست و در درونم جان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر تو هر شب از برج دیگران بر نمی‌آمدی، من که بی‌خانمان هستم، خوشبختی‌ام بیشتر می‌شد.

هوش مصنوعی: در شب دوری و تنهایی‌ام، در کلبه‌ای پر از غم، جز ناله‌ای که مانند صدای یک ساز باشد، چیزی ندارم. این ناله فراتر از اشک و دلسوزی است که برایم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از شادی‌های دنیا بی‌نیاز و فارغ شده‌ایم، و از لذت‌های زندگی دوریم. اما دل‌مان پر از غم‌هاست و جان‌مان تحت فشار مشکلات و رنج‌ها قرار دارد.

هوش مصنوعی: دل من از غم بسیار پاره پاره شده است. ای زیبای کمان ابرو، کجایی که می‌خواهم از نگاه دلنوازت تیر محبتی را دریافت کنم که به دل می‌نشیند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وضعیت بی‌نظمی و کم‌تجربگی کودکان اشاره می‌کند و می‌گوید که اگر برخی از آن‌ها گاهی به شکلی منظم و مرتب رفتار کنند، می‌توانند نکته‌های مهمی را از بزرگترها یا افراد با تجربه تر بیاموزند. به عبارت دیگر، نظم و انضباط در میان این کودکان وجود ندارد و تنها در بعضی مواقع می‌توانند چیزهای مفیدی از دیگران فرا بگیرند.