هوش مصنوعی: ای گل وحشی، چه گناهی کردم که باعث شدی به خجالت بیفتم و آبرویم را ببری، همچنین اعتبارم را از بین ببری؟

هوش مصنوعی: تو اختیار زندگی و مرگ من را به دیگری سپردی، در حالی که خودت باعث شدی بدون اراده و اختیار به هلاکت برسم.

هوش مصنوعی: من از محبت و وفای خود شرمنده‌ام که تو در نبودت باعث شدی در برابر دیگران به خاطر بی‌وفایی‌ات خجل و شرمنده باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که به خاطر دشنام‌هایم زبان خود را گشوده‌ای، به خشم آمده‌ای و با ظلم و ستم، مرا مانند حیوونکی به تیغ آبدار کشته‌ای.

هوش مصنوعی: همیشه به دنبال راه حلی برای مشکلاتم از مهربانی تو بودم و تو با محبت و لطف خود، مشکل مرا حل کردی و به کارهایم سامان دادی.

هوش مصنوعی: پس از این که از یارم قهر کردم، هنوز امید داشتم که لطفی از او ببینم. اما او با کشتن امیدم، نشان داد که هیچ توجهی به حال من ندارد.

هوش مصنوعی: در آن روز، عشق و احساساتم را به هم ریختی و به خاطر دیوانگی، زنجیرهای زلف آن معشوق را بر دلم انداختی.