هوش مصنوعی: شبیه شمعی‌ام که در شب‌ها بدون نور آن آفتاب، بسیار گریه می‌کنم. سینه‌ام می‌سوزد و دل‌ام همچون کباب داغ و داغ است.

هوش مصنوعی: از چهار طرف به خاطر وصالش محدود شدم، دل من غمگین و خاطر من ناراحت است. تنم در رنج و جانم در عذاب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: در زمین و آسمان به خاطر زیبایی و جاذبه او، آب و تاب فراوانی وجود دارد. مانند آبی که در آئینه منعکس می‌شود، نوری که از مهتاب و خورشید می‌تابد باعث ایجاد حس اضطراب و شگفتی می‌شود.

هوش مصنوعی: سرو در باغ نمی‌تواند جایی بگیرد، چون اینجا لباسش از گل سرخ و چهره‌اش زیبایی نسترن را دارد و خطی از مشک بر چهره‌اش دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: بختم چنان تاریک است که از سرنوشت من، نور روشنی روز هم به اندازه‌ی شب تاریک است. حتی دریا هم در برابر سنگ‌های بی‌ارزش مثل سراب به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی که دامان او را گرفتم، از ناامیدی و ناکامی مردم شدم. دستان لرزان و قلبی تپنده‌ام نشان از این داشت که او در پس پرده‌ای پنهان است.

هوش مصنوعی: امشب که مهمانی دلربایی برپا است و شراب خالص و دوست خوشحال من در کنارم است، حاسد با حسرت از در نتوانست برود.

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی یک حس عمیق و افکار منشعب از عشق و زیبایی است. گوینده به سروری اشاره می‌کند که به نظر می‌رسد او را تحت تأثیر قرار داده و افکار و احساسات بسیاری را در او برانگیخته. او به تصورات و خواب‌هایی اشاره دارد که در آن‌ها زیبایی و لطافت خاصی وجود دارد. هم‌چنین، اشاره به گل و عرق نرگس حس طراوت و پاکی را تداعی می‌کند، گویی که زیبایی طبیعت در خواب و خیال او تجلی یافته است.

هوش مصنوعی: محتشم دارای معبودی است که در مذهب او، رحمت و مهربانی وجود ندارد و در عوض، ظلم و بی‌رحمی به عنوان لطف و حمایت تعبیر می‌شود. این معبود در واقع به کینه و قهر خود گرما و حرارت می‌بخشد.