هوش مصنوعی: هرچند که من به تو نزدیک نیستم و از درگاه تو دور افتاده‌ام، اما اگر گهگاهی با لطف خود به من توجه کنی، این دوری به هیچ وجه شایسته نیست.

هوش مصنوعی: شمع مجلس به خاطر وصال تو می‌سوزد، اما من که در دوری تو در آتش می‌سوزم، چون این خوشبختی فقط برای یک شب نصیبم شده، چرا نباید بسوزم؟

هوش مصنوعی: با تو، نزدیکان از رنج دوری سخن نمی‌گویند. آری، افرادی که تندرست و سالم هستند، غمی از درد و رنجور بودن دیگران ندارند.

هوش مصنوعی: من به حوریان اشاره می‌کردم و به تو گفتم که تو مرا صدا کردی. اما به اشتباه گفتم. جان من، این مردم در حوریان هیچ جایگاهی ندارند.

هوش مصنوعی: ما وقتی در کنار غم تو نشسته‌ایم و به تلخی و شور زندگی می‌پردازیم، تنها چیزی که به سرنوشت بد و بخت نامساعد ما افزوده می‌شود، گناه است و غیر از آن چیزی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دل من تو را به همراه خود دارد، ای خورشید، پس چرا در سایهٔ آن علم و پرچم منصور قرار نداری؟

هوش مصنوعی: محتشم را با نگاه پرارزش خود محترم و بزرگوار کن، زیرا که حتی اگر گدا باشد، مانند دیگر گدایان، برای او طلا و نقره اهمیت ندارد.