هوش مصنوعی: از شدت گریه و اشک، چشمانم را نمی‌توانم ببینم. حالا که مراسم و جشن من تاریک و غمگین شده، دیگر آن شمعی که روشنی‌بخش مجلس من بود کجاست؟

هوش مصنوعی: هر کس که دلش را شکسته ببینی، بختش به دست محبوبی خوش‌روش آمده است. پس ای خوشبختی من، کجا هستی که افسار بخت مرا نگه‌داری؟

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ی نظر و دیدم، همه‌ی زیبایی‌های معشوقه‌ها را سنجیدم، اما نتوانستم حد و مرزی برای تمکین و زیبایی آن‌ها پیدا کنم؛ پس از کجاست که معیار زیبایی محبوب من را یابم؟

هوش مصنوعی: در اینجا، سخن از زیبایی و لطافت گل‌هاست که در دامن کسی جمع شده است. شاعر احساس می‌کند که این گل‌ها، همگی به رنگ و شکل مختلف هستند، اما کسی که دامن را در دست دارد، از میان آنها فقط یک گل خاص و یکتا را برگزیده و بقیه را کنار گذاشته است. این انتخاب نشان‌دهنده‌ی خاص بودن و ارزشمندی آن گل در میان سایر گل‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر مجنونی را در بیابان‌ها ببینی، از تو ای ماه روشن بپرس که آن مجنون در جستجوی کدام درد و رنج من است.

هوش مصنوعی: اگر شکار زخمی را بر زمین بیندازی و به آن آسیب برسانی، از خود بپرس که آن شکار که در خون و خاک غلتیده، کجاست؟

هوش مصنوعی: از اشک‌های محتشم، در جهان بی‌تو هیجان و شور به وجود آمد. تو هرگز نگفتی عاشق دیوانهٔ من کجاست.