محتشم کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات از رسالهٔ جلالیه » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تبارک الله ازین پادشاه وش صنمی</p></div>
<div class="m2"><p>که مردمش ز بت خود عزیزتر دانند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کنند جای دگر بندگی ولی او را</p></div>
<div class="m2"><p>به صدق دل همه جا پادشاه خود خوانند</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

تبارک الله ازین پادشاه وش صنمی
که مردمش ز بت خود عزیزتر دانند
کنند جای دگر بندگی ولی او را
به صدق دل همه جا پادشاه خود خوانند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ستایش از پادشاهی می‌پردازد که مردم او را بیشتر از بت‌های خود عزیز می‌دانند. هرچند که آن‌ها ممکن است در جای دیگری به کسی دیگر بندگی کنند، اما با صدق و از دل او را در همه جا پادشاه خود می‌نامند. این نشان‌دهنده عشق و وفاداری مردم به پادشاهشان است.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: ستایش خداوند که از این پادشاه و این مجسمه‌اش، مردمی هستند که مردم از بت خودشان ارزشمندتر می‌دانند.

تبارک الله ازین پادشاه وش صنمی

که مردمش ز بت خود عزیزتر دانند

هوش مصنوعی: افرادی ممکن است در مکان‌های مختلف خدمت کنند، اما شخصی که با صداقت و دل پاک زندگی می‌کند، در هر جا مورد احترام و ارادت دیگران خواهد بود و مانند یک پادشاه شناخته می‌شود.

کنند جای دگر بندگی ولی او را

به صدق دل همه جا پادشاه خود خوانند

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده