هوش مصنوعی: از سر شوق به آن چهره زیبا، که با طراوتش بر دستانم قرار دارد، می‌نگرم.

هوش مصنوعی: اگر تو را طرد کنند، این نشان از بدبختی است و اگر تو را بخوانند، این نشانه خوشبختی است.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو دردی دارم و از رنج دوری‌ات بی‌نوا هستم.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا و بلند، چه اهمیتی دارد که هستی؛ فقط این را بدان که دردمند خود را به عیادت می‌آوری.

هوش مصنوعی: من تمام غم‌هایی که دارم به خاطر زیبایی چهره‌ات است.

هوش مصنوعی: نه می‌توانم به صبر و تحمل ادامه دهم و نه توانایی مقابله با زیبایی تو را دارم.

هوش مصنوعی: چرا مانند بلبل آواز نمی‌زنم در حالی که زیبایی گل، عقل و هوش مرا از دست داده است؟

هوش مصنوعی: اگر از این به بعد در گفتن تلاش نکنم، وای از این نادانی و بی‌خویتی من.

هوش مصنوعی: من در حال لذت بردن از آواز و نواختن رباب هستم و همچنین درگیر پرسش و پاسخ با نوازنده‌ام.

هوش مصنوعی: من و حضور هنرمند و موسیقیدان، از او بهره‌مند و سرشار می‌شویم.

هوش مصنوعی: ای پادشاه بزرگوار، مرا به خدمت خود بپذیر و از درگاه پر عظمت تو خاکساری کنم.

هوش مصنوعی: اگر من شایسته مقام غلامی هستم، اما به نظر من شایستگی رهبری و بزرگی نیز برای من وجود دارد.

هوش مصنوعی: من در درگاه تو به التماس ایستاده‌ام، زیرا سرم را به خاطر تو بالا می‌آورم.

هوش مصنوعی: این بود معنای واقعی روزه و نماز، که نشان‌دهنده حضور واقعی انسان در عبادت و ارتباط با خداوند است.

هوش مصنوعی: عمری را در جستجوی حقیقت و وحدت گذراندم، اما هنوز نتوانسته‌ام از آن بهره‌مند شوم و تنها به سرنوشتم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: نه ترسی از سرزنش دیگران دارم و نه به فکر شناخته‌شدن و مشهور شدن، فقط از سختی‌ها و زهدی که پیش رو دارم لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: ای نگار زیبا، آیا می‌توانی مرا به سوی خود فرابخوانی و به تماشای خود بکشی؟

هوش مصنوعی: مرا از خودخواهی و خودپرستی نجات بده، هرچند که ترک کردن این عادت سخت و دشوار است.

هوش مصنوعی: دل پاکی نمی‌شناسم که از تاریکی شک و تردید و شبهه خالی باشد.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که شمعی روشن در محفل پنهان، نور و جمال خود را از دنیای قابل مشاهده بازتاب دهد؟

هوش مصنوعی: یک درخشندگی روشن‌کننده می‌تواند شب تار را از روز روشن‌تر کند.

هوش مصنوعی: به شانس خوب و سرنوشت خوش، ای کسی که نیازمند هستی، خواسته‌ات را به دست خواهی آورد.