بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

و گزیده‌ترین فرزندان آدم، صفی انبیا و رسل را تقدیر کرد و چون آن طایفه میان معبود و عباد و میان خالق و مخلوقات، وسائط آمدند، نفوس ایشان را در کمال تجرّد و در ترفّع به درجه ای تقدیر فرمود کی به صورت با خلق باشند و به صفت با حقّ -جَلَّ جلالُه- تا آنچ از حقیقت حقّ است، اقتباس کنند و به خاصّیت نور نبوت ببینند، خلایق را بدان ارشاد و هدایت واجب دارند و از غوایت و ضلالت تحرّز فرمودن از لوازم شمرند، تا از غمرات جهل و تیه تحیّر به ساحل نجات و شطّ رشد بنشانند و از درجهٔ حیوانی به حدّ نطق و صفت انسانی مخصوص گردند و پس از طبقهٔ انبیا، اولیا را که اصحاب کرامات و ارباب مناجات و مقامات‌اند، و اندر راه معنی به رسل و انبیا نزدیک، و فرق میان آن طایفه و طبقهٔ انبیا بیش از آن نیست که نبی در یک حال به صفت با حقّ تواند بود و به صورت با خلق، و ولی را مشغولی به حقّ از مشغولی به خلق مانع آید و دیگر آنک نبی مأمور بود به دعوت و ارشاد و ولیّ از آن جمله معاف، به کمال کرم و نهایت حکمت ایجاد فرمود؛ چه به هر وقت و در هر قرن، بعثت رسل و قاعدهٔ رسالت تعذّری دارد، امّا به هر وقت وجود اصحاب کرامات و ارباب مقامات متصوّر تواند بود تا چون خلایق بر احوال و اقوال و حرکات و سکنات ایشان وقوف یابند و از عالم صورت، روی به عالم معنی آرند و معلوم ایشان گردد کی بیرون این جهان صورت نمای بی‌معنی، عالمی دیگرست کی آدمی را از جهت آن آفریده‌اند تا درین عالم، زادِ راه آن عالم بسازد و استعداد اتّصال بدان، خود را حاصل کند و اگر بدرجهٔ ملایکهٔ روحانی نتواند رسید از درجهٔ بهائم و طبقهٔ حیوانی ترفّع گیرد ٭

و بعد از حمد و سپاس و شکر بی‌قیاس معبود را -عَزَّت کبریاؤُه-، فراوان صلوات و تحیّات و درود و آفرین از میان جان به واسطهٔ سر زفان به روان مقدّس و تربت مطهّر و روح پاک و روضهٔ معطّر سیّد انبیا و قُدوهٔ اصفیا، محمّد مصطفی -صلوات اللّه و سلامه علیه- متّصل باد، اتّصالی که انقطاع آن بی‌سکون اجرام سماوی و حرکت اوتاد زمین صورت نبندد، و بعد از درود بر سیّد عالم -علیه السّلام- هزاران تحیّت و آفرین به روان پاک صحابهٔ طیّبین و اهل بیت او، کی هریک نجوم آسمان هدایت و شموع انجمن رشد و عنایت بودند، علی مرور الأیّام و تعاقب الشّهور و الأعوام، واصل و متّصل باد، آمّین یا ربَّ العالمین٭